Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Neikos στις 31/01/09, 20:45
-
Κάποτε ήμουν άνθρωπος, το αναγνωρίζω.
Σε υμνώ που μου θύμισες εκείνα τα απογεύματα που
με ντροπή σε κοίταζα.
Δεν κατάφερα να σου μιλήσω τότε, έτσι θυμάμαι...
Κάποτε ήμουν άνθρωπος και στην κορυφή μου εκεί ψηλά
αγνάντευα τον ουρανό που υποκλινόταν στα βουνά.
Και με δυο κατοστόκομπα κομποσκοίνια καλούσα δαίμονες τυφλούς.
Αλυχτούσαν, μα δε τολμούσαν μπρος μου ν' εμφανιστούν.
Ίσως γιατί όταν ήμουν άνθρωπος
προσπέρασα δυο αμαρτήματα βαριά.
Δεν σκότωσα και δεν σκοτώθηκα.
Μόνο με δυο αρπάγες γαντζώθηκα, θρασύς, απ' τα φτερά ενός αγγέλου.
Τιμωρήθηκα σκληρά, και δεν είμαι άνθρωπος πια.
Μπορεί και να μην ήμουν ποτέ.
Τώρα πια δεν νιώθω,
δεν ζω και δεν υπάρχω.
Γνωρίζω τα πάντα που έγιναν και όλα όσα θα γίνουν.
Θυμάμαι πως κάποτε φύτρωσα απ' ένα λάχανο.
Ύστερα έπαιξα βιολί
και στις δυο μέρες απάνου παντρεύτηκα.
Εύχομαι να υπήρχα για να μπορώ να μείνω αιώνιος.
Πλέον δεν αντιλαμβάνομαι την φύση, μα σε υμνώ, όπως παλιά... αρχέτυπα.
Σε δοξολογώ στο μεταίχμιο της ημέρας με την νύχτα,
στην υπόκλιση της πλάσης μπρος στον θάνατο.
Για χιλιάδες χρόνια θυμάμαι, μα δεν μπορώ να αποδείξω
τίποτα...
28.04 ...στην κορυφή των καιρών μου.
-
Είπα κι’ εγώ δεν θα εμφανιστεί κάποιος καινούργιος αριθμός, κάποια ώρα μετά την εικοστή Τετάρτη;
Δεν ξέρω μα αυτό δεν χορταίνω να το διαβάζω έχω την αίσθηση πως είναι ένα από τα καλύτερα σου.
Στην υπόκλιση της πλάσης μπρος στο θάνατο! (σου κλέβω ιδέες)
Αγνάντευα τον ουρανό που υποκλινόταν στα βουνά! Τώρα εδώ θα σου βάλω δύσκολα, γιατί όχι τα βουνά στον ουρανό; Άστο μη μου πεις το ξαναδιαβάζω και είναι υπέροχο.
Μπράβο Νίκο
-
5 αστεράκια παο εμένα!!! Πολύ δυνατό. Άκρατος υπερρεαλισμός με κατακόρυφη βουτιά στην ανθρώπινη ψυχή.
Πολύ όμορφο.
-
Πραγματικά εξειρετικό φίλε!!
-
Αργεις ρε Νικο αλλα μας στελνεις κανονικα!
Εισαι εσυ!! Απο τα καλυτερα σου!!
-
καπως ετσι το καταλαβα εγω...προσθεσα μονο 2 λεξεις (το "μα παλι") ολο το αλλο ειναι απλως copy-paste
Κάποτε ήμουν άνθρωπος, το αναγνωρίζω.
Για χιλιάδες χρόνια θυμάμαι, μα δεν μπορώ να αποδείξω
τίποτα...
Θυμάμαι πως κάποτε φύτρωσα απ' ένα λάχανο
και στις δυο μέρες απάνου παντρεύτηκα.
Ύστερα έπαιξα βιολί
προσπέρασα δυο αμαρτήματα βαριά
Δεν κατάφερα να σου μιλήσω
και δεν σκοτώθηκα.
Τιμωρήθηκα σκληρά.
Ίσως γιατί ήμουν άνθρωπος .
Μα παλι μπορεί και να μην ήμουν ποτέ.
Για χιλιάδες χρόνια θυμάμαι, μα δεν μπορώ να αποδείξω
τίποτα...
28.04 ....
Τώρα πια δεν νιώθω την φύση, μα σε υμνώ, όπως παλιά... αρχέτυπα...
έτσι θυμάμαι...
-
φιλοι μου σας ευχαριστω πολυ που περασατε απο το εργο μου και μοιραστηκατε ισως καποια συναισθηματα με μενα...
kuiper οπως σου ειχα πει και σε π.μ. η τελευταια περιοδος ηταν αλλα και ειναι δυσκολη για μενα σε οτι εχει να κανει με τις υποχρεωσεις... εξου και η καθυστερηση... δε μπορουσα ομως να κρατησω αλλο οσα σκεφτομαι μεσα μου...οπως ολοι μας εχουμε αναγκη αυτη την επικοινωνια και αυτη την δημιουργικη σχεση του δουναι λαβειν...
Anemos ειναι ακριβως αυτο που λες "Άκρατος υπερρεαλισμός με κατακόρυφη βουτιά στην ανθρώπινη ψυχή"....τιποτα παραπανω...
tinios σε ευχαριστω.
argentina το ξερω αργω... αλλα να 'μαι και παλι :P
rak τωρα εγω τι μπορω να πω.... πως τα καταφερνεις παντα να κανεις δυο κινησεις περιεργες... αλλαζεις λιγο την σειρα προσθετεις οτι σου κατεβει και τσουπ μενω αφωνος.... πραγματικα εντυπωσιακο... δε θα πω παραπανω...καποιες σκεψεις μου θα στις στειλω με π.μ.
-
...ίσως δεν χρειάζεται ''να αποδείξεις τίποτα''
πολύ δυνατό
μου άρεσε πολύ
μπράβο και από μένα
-
Καλησπέρα Νίκο.
Μου άρεσε το έργο σου και θα ήθελα να πω δυο λόγια.
Κάποτε ήμουνα άνθρωπος ... είναι ενας συλλογισμός φόβου... ή μια αρχή για να ταξιδέψει η σκέψη σου στην κορυφή της θέας αυτού του κόσμου? Το τέλος "θυμάμαι" αλλά δεν "Αποδεικνύονται" μου φέρνει στο μυαλό κάτι σαν το ντε ζαβού αλλά δεν μπορούμε να αποδείξουμε τίποτα. Κάθε σημείο του όλο και πιο φιλοσοφημένο ... κάθε σειρά του ρέει συλλογισμούς. Εσύ ξέρεις τι θες να πεις... εμείς κάνουμε εικασίες ... πάντως, είναι ένα φοβερό έργο σου!
Καλό σου βράδυ!
-
είναι από αυτά που τα διαβάζεις, σε καθηλώνουν, μένεις για λίγο παγωμένος και μετά αν κάποιος σε ρωτήσει γιατί απλά δεν ξέρεις τι να πεις.
Δεν εικάζω, δεν φαντάζομαι δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να κατανοήσω ακριβώς.
Μένω με την αίσθηση μιας ολοκληρωμένης εικόνας εντελώς προσωπικής , εντελώς υποκειμενικής.
καταπληκτικό Νίκο.
-
Πάρα πολύ καλό!
Μπράβο σου!
-
Φίλε το ότι δεν μπορώ να σε καταλάβω πάντα, το έχω παραδεχτεί και όσο και αν μου φαίνετε σκληρό το αντέχω. όμως το να μην καταλαβαίνω πως από έναν τόσο ήρεμο άνθρωπο όσο εσύ βγαίνει μια τέτοια ένταση… με σκοτώνει.
Είναι πραγματικά δυνατό και ας μην το έχω όλο.
-
ΧΩΡΙΑΤΗ και Βάγια σας ευχαριστω που κανατε τον κοπο και αφησατε ενα σχολιο...
Aganippi δε ξερω μονο εγω τι θελω να πω αλλα κι εσεις... και εννοω πως ο καθενας βασει των βιωματων του μπορει να δει μια ξεχωριστη πτυχη μεσα απο τις λεξεις και τις φρασεις που χρησιμοποιω... ετσι θελω να ελπιζω τουλαχιστον.... για το θεμα της αποδειξης ειχα περισσοτερο στο νου την ιδεα οτι διχως την υλικη υπαρξη μας δεν μπορουμε να αποδειξουμε το περασμα μας απο αυτον τον κοσμο... οποτε ψυχη και σωμα ειναι δυο πραγματα που στεκουν ισαξια και δεν υστερει το ενα ή το αλλο οπως πολλες φιλοσοφικες ιδεες διδασκουν... τωρα ειναι πολλα που μπορω να πω ακομααλλα νομιζω λιγο σας ενδιαφερουν... οποτε αν καποιος θελει κατι περισσοτερο μπορει να μου πει σε π.μ.
pinelopi ξερεις πως καθε φορα περιμενω το σχολιο σου... σ ευχαριστω
x πανω που θα εστελνα ειδα το σχολιο σου... ειναι η ισορροπια φιλε μου... που πρεπει να κραταμε αν θελουμε να συνεχισουμε να ζουμε...