Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Ιππέας στις 02/02/09, 17:35
-
Πορφυρή αλήθεια
Στα ψηλά τείχη της Τροίας ο Εραστής της Ιστορίας
σε μια ανάπαυλα της μάχης στης πολεμίστρας τη ρωγμή
μπήγει με βία το σπαθί του να πνίξει θέλει την οργή
μια άκρη ψάχνει να κουρνιάσει να γαληνέψει η ψυχή
Κοντεύουν τώρα χρόνια δέκα που ματώνουνε τη γη
κόκκινο στις ρίζες το αίμα, πορφύρα τα άνθη ,οι καρποί
Ερινύες στροβιλίζουν το νου, το σώμα, την ψυχή
και η ματιά της Ανδρομάχης φλόγα, σαΐτα αιχμηρή
χαίνουσα πληγή στο στήθος ψάχνει, ελπίζει, επιζητεί
Την αλήθεια του πολέμου άνθρωποι ορίζουν ή θεοί
Φταίει ο Έρωτας , η Ελένη ή κάποια πράξη μιαρή
Τόση θλίψη, δάκρυα, πόνος , τόσος θάνατος γιατί
Ο Έκτορας κι ο Αχιλλέας ήρωες κείτονται νεκροί
Η προφητεία της Κασσάνδρας μήπως είναι αληθινή
Κι η εύνοια της Αθηνάς ; Γιατί μαίνονται οι θεοί
Σπονδές, θυσίες, τελετές. Μας εγκατέλειψαν για δες !
Να κρύβεται τάχα ο Οδυσσέας ; Φύγανε οι Αχαιοί
Και στ’ ανάκτορα ο Ίππος ; Δώρο, κατάρα ή ευχή
Από τα σπλάχνα του ανθρώπινη αναδύεται οσμή
Απ’ το λήθαργο ξυπνάει τα βέλη γύρω του βροχή
χύνεται ο εραστής στη μάχη και η απάντηση σκληρή
θα περιμένει στους αιώνες τον Όμηρο τον Ποιητή
ή τον Αλέξανδρο το Μέγα γονατιστό Προσκυνητή
Τους σκαπανείς της Ιστορίας να σκαλίσουνε τη γη
κόκκινο χώμα ν’ αναδεύσουν, μεστή αλήθεια , ΠΟΡΦΥΡΗ
-
Φίλτατε Ipeas, φανερή η αγάπη σου για την ιστορία (απο την πόλη σου κοντά στα ιστορικά μονοπάτια του Αλεξάνδρου)
πείθει λοιπόν όποιον το διαβάζει ότι έχει βάθος και διαχρονικότητα αυτή η ιστορία. Μου άρεσε πολύ.
-
Φίλε, ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και για τον κόπο σου να σχολιάσεις το γραπτό μου.
Αυτό για μένα είναι αρκετά σημαντικό και έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Ευχαριστώ και πάλι και καλό βράδυ.