Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: tinios στις 04/02/09, 15:51
-
ΤΟ ΦΩΣ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ
(Μια αδέξια σπουδή πάνω σε ένα σπουδαίο ποίημα-τραγούδι)
Το φως λιγοστεύει,
Οι μέρες γεμίζουνε σκόνη,
θανάτου σιωπές συντροφεύουν τις μνήμες.
Αντένες και δέκτες τρισδιάστατοι,
κραυγές σαστισμένων «σωτήρων»,
με φόβους κυκλώνουν τη σκέψη.
Το φως λιγοστεύει,
τα όνειρα γίνονται χιόνια,
θρηνούν οι στιγμές, τις φρικτές απουσίες.
Παγώνει το «χτες» στην κατάψυξη,
μαζί σε ψυγεία ντουλάπες,
με φρούτα και σάπιες ιδέες.
Το φως λιγοστεύει.
Αιώνων ακοίμητος πόνος,
χαράζει στην πέτρα επικήδειους λόγους.
Γυμνός ξεψυχάει ο Έρωτας,
με σφαίρες στα άσπρα φτερά του,
με κόκκινη πίκρα στα μάτια.
Και στη μέση ενός κόσμου που κλαίει,
αγέραστη μούσα ψυχή,
στο σκοτάδι αστραπή, με τυφλώνεις.
-
Καλημέρα tinio,
να φανταστώ ότι εννοείς του Γιάννη Μαρκόπουλου:
Φίλοι που φεύγουν που χάνονται μια μέρα
Φωνές τη νύχτα μακρινές φωνές
Μάνας τρελής στους έρημους δρόμους
Κλάμα παιδιού χωρίς απάντηση
Ερείπια σαν τρυπημένες σάπιες σημαίες.
Εφιάλτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα.
(μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά; )
Ωραίο ποίημα επέλεξες -αν είναι αυτό- να βασιστείς. Παρομοιώσεις, παγωμένα όνειρα (γίνανε χιόνια), παγωμένο χτες (κατάψυξη), παγωμένες ιδέες (ψυγεία) και σάπιες ιδέες, γυμνός ο έρωτας τελειώνει... μετά σκοτάδια, αστραπές...μέσα σε τόσο κρύο σίγουρα το φως λιγοστεύει... όπως η χειμωνιάτικη μέρα (φως) είναι πάντα πιο μικρή. όπως τα σύννεφα σου κρύβουν τον ήλιο.
Πολύ όμορφοι οι στίχοι σου. Να είσαι καλά!
-
Καλή μου Aganippi .
Θα μπορούσε να είναι αυτό το υπέροχο ποίημα που αναφέρεις.
Όμως είχα στο μυαλό μου, το εξ'ίσου υπέροχο"μικραίνει ο κόσμος" του Τάσου Κόρφη.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!