Το Στέκι των Κιθαρωδών
Διάφορα => Περί παντός => Διασκέδαση => Μήνυμα ξεκίνησε από: angelyouth στις 08/02/09, 14:57
-
Τον τελευταίο καιρό στο internet κυκλοφορούν διάφορα comic strips του πασίγνωστου γάτου garfield στα οποία κάποιος έχει διαγράψει την εικόνα αλλά και τις ατάκες του garfield και έχει απομονώσει τον ιδιοκτήτη του John.
το αποτέλεσμα σχεδόν ανατριχιαστικό. Αυτό που μας φαινόταν πριν αστείο πλέον δίχνει έναν άνθρωπο μόνο του οποίου πλέον οι ατάκες και οι αντιδράσεις μαρτυρούν βαριά κατάθληψη και παραισθησεις!Πολλοί υποστηρίζουν πως ο δημηουργός του garfield (Jim Davies) έχει σκιαγραφήσει τον εαυτό του στο πρόσωπο του John.
Παρακάτω δύο βίντεο με τα strip.Θα ήθελα να ακούσω κάποιες απόψεις!
http://www.youtube.com/watch?v=mR2nM4-ki5A&feature=related (http://www.youtube.com/watch?v=mR2nM4-ki5A&feature=related)
http://www.youtube.com/watch?v=3xY8eOgPpvc&feature=related (http://www.youtube.com/watch?v=3xY8eOgPpvc&feature=related)
-
Mα είναι φυσιολογικό. Οταν αφαιρείς έναν απο τους 2 κύριους χαρακτήρες, τότε το αποτέλεσμα είναι τελείως διαφορετικό. Σκέψου να είχαν αφαιρέσει τον Τζον. Μια γάτα να "μιλάει" μόνη της ξεστομίζοντας ατάκες που σε κάνουν να αμφιβάλλεις για το αν αυτή η γάτα είναι σε θέση να αναγνωρίσει την άμμο της, ακόμα και αν την έχει μπροστά της.ΝΑΙ, υπάρχουν γάτεςς με εγκεφαλικό πρόβλημα..
Όταν το κεντρικό θέμα του κόμικ είναι το πόσο βαρετή είναι η ζωή μιας γάτας, ειδικά με ένα "ψιλοάκυρο" αφεντικό, είναι φυσιολογικό. Ο Τζον είναι συμπρωταγωνιστής και σκηνικό ταυτόχρονα. Όταν του αφαιρούν το πρωταγωνιστικό ρόλο, έχεις ένα σκηνικό στη θέση του πρωταγωνιστή. Όπότε, ναι, θα φαντάζει άδειο.
Με την ίδια λογική, θλιβερός είναι και ο Αλφρεντ χωρίς τον Μπάτμαν. Ενας γέρος, καταδικασμένος να φροντίζει μια έπαυλη μέχρι να πεθάνει. Η θεία Μέι, χωρίς τον Πητερ Παρκερ/Σπάιντερμαν. Μια χήρα που μονολογεί μέσα στο σπίτι της. Ή να αφαιρούσαν τα σκηνικά απο μια ταινία. Κάθετί, σε ένα κόμικ, έχει το ρόλο του, που μέρος του ρόλου, είναι να συμπληρώσει, ή να συμπληρωθεί απο τα άλλα στοιχεία. Αφαιρώντας στοιχεία, ξεφεύγεις απο τη βασική ιδέα..
-
Εγώ το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον και υπό αυτή τη σκοπιά το κομικ αποκτά άλλο νόημα, που απευθύνεται περισσότερο σε ενήλικους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο δημιουργός του γκαρφιλντ αντί να κάνει μηνύσεις, έδωσε την "ευλογία" του.
Mα είναι φυσιολογικό. Οταν αφαιρείς έναν απο τους 2 κύριους χαρακτήρες, τότε το αποτέλεσμα είναι τελείως διαφορετικό. Αφαιρώντας στοιχεία, ξεφεύγεις απο τη βασική ιδέα..
Σύμφωνοι, αλλά δες τις ατάκες που λέει, όλο πόσο θλιμμένος είναι, ότι η ζωή του δεν έχει νόημα, ότι δεν έχει καμία τύχη με τις γυναίκες. Δε φαίνεται και για άνθρωπος που χαίρει άκρας ψυχικής υγείας.
-
πολλά με άγγιξαν και ειδικά το τελευταίο σκέτς του πρώτου βίντεο.
5 αστέρια + favourite
official σελίδα οπού μπορείτε να τα δείτε
www.garfieldminusgarfield.net
-
Εγώ έχω ψιλομπερδευτεί και δεν μπορώ ακόμα να αποφασίσω εάν όντως ισχύουν τα όσα υποστηρίζει ο angelyouth και ο δημιουργός του video...
Ένιωσα κι εγώ αυτό το μελαγχολικό συναίσθημα, τη λύπη κλπ... Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι με άγγιξε...
Από την άλλη όμως... ο δημιουργός του video έχει βάλει και το κατάλληλο περιτύλιγμα ώστε να κάνει το αποτέλεσμα ακόμα πιο ''θλιμμένο''... Η μελαγχολική μουσική, τα αργά fade ins/outs, το εφέ που χρησιμοποιεί ώστε να μοιάζει παλιό το video.. Όλα αυτά συνθέτουν ένα πιο καταθλιπτικό αποτέλεσμα...
-
Σύμφωνοι, αλλά δες τις ατάκες που λέει, όλο πόσο θλιμμένος είναι, ότι η ζωή του δεν έχει νόημα, ότι δεν έχει καμία τύχη με τις γυναίκες. Δε φαίνεται και για άνθρωπος που χαίρει άκρας ψυχικής υγείας.
Οι ατάκες που λέει είναι σε θεματολογία που ένας γάτος μπορεί να σχολιάσει και να κράξει για να φανεί αντιστοίχως cool. Θα επιμείνω. Και στη ταινία, συγνώμη, αλλα είναι μια χαρά τύπος.
Εμένα με απασχολεί περισσότερο η ανθρώπινη "μανία" να βρεθεί η προσωποποίηση της μιζέριας... Ξεκινόντας απο τα reality shows όπου γίνεται μια προσπάθεια να πεισθεί ο τηλεθεατής να εστερνιστεί το πόνο του τύπου που τον χώρισε η γυναίκα του, συνεχίζοντας σε καταθλιπτικά δελτία ειδήσεων όπου βλέπεις σοβαρότερα πράγματα, και καταλήγοντας να διαστρεβλώνεις ένα κόμικ για να "δείς" έναν ψυχωτικό τελικά τύπο. Ξαναλέω. Αλφρεντ δίχως Batman. Πόλντο δίχως Ποπαϋ. Sport Billy χωρίς τη τσάντα. Ή εσύ φίλε αναγνώστη.Πόσο αξιολύπητος θα ήσουν αν χωρίς τον υπολογιστή που χρησιμοποιείς τώρα, έκανες τις ίδιες κινήσεις, είχες τις ίδιες αντιδράσεις? Σκέψου να πέρναγε η μάνα σου ή η γυναίκα σου έξω απο το δωματιο και να σε έβλεπε να γελάς κοιτώντας ένα υποθετικό βίντεο στο youtube αλλα στη πραγματικότητα να κοιτούσες το τοίχο?
Συγνώμη κύριοι, αλλα προτού αποφασίσω να συμπάσχω και να κλάψω με τον υπόλοιπο κόσμο για τα δεινά του, λέω εγωϊστικά να αντιμετωπίσω πρώτα τα δικά μου προβλήματα...
-
Οι ατάκες που λέει είναι σε θεματολογία που ένας γάτος μπορεί να σχολιάσει και να κράξει για να φανεί αντιστοίχως cool. Θα επιμείνω. Και στη ταινία, συγνώμη, αλλα είναι μια χαρά τύπος.
Εμένα με απασχολεί περισσότερο η ανθρώπινη "μανία" να βρεθεί η προσωποποίηση της μιζέριας... Ξαναλέω. Αλφρεντ δίχως Batman. Πόλντο δίχως Ποπαϋ. Sport Billy χωρίς τη τσάντα.
Συγνώμη κύριοι, αλλα προτού αποφασίσω να συμπάσχω και να κλάψω με τον υπόλοιπο κόσμο για τα δεινά του, λέω εγωϊστικά να αντιμετωπίσω πρώτα τα δικά μου προβλήματα...
Κατ'αρχάς τα κομικ στριπς δε νομίζω να έχουν ακριβώς το ίδιο πνεύμα με την ταινία και το τηελοπτικό καρτουν. Επίσης τα παραδείγματα που λες δε θα ήταν καθόλου επιτυχημένα εάν επιχειρήτο το ίδιο. (π.χ. "Κύριε Γουειν έχει πάει 3 η ώρα, πρέπει να ξυπνήσετε" δν έχει κάποιο νόημα....) Τέλος, μην το παίρνεις τόσο σοβαρά, δεν είπε κανείς ότι ήταν κάποιο κρυφό μήνυμα που περίμενε να αποκαλυφθεί! Πιστεύω ότι έχει πλάκα αυτή η νέα σκοπιά και βγάζει ένα πιο πικρό χιούμορ. Δε σημαίνει ότι θα κάτσουμε να μιζεριάσουμε επειδή ο τζον έφαγε χυλόπιτα ακόμη κι απ τη γιαγιά του (αυτο είχε πολύ γέλιο).
Η όλη φάση μου θύμισε που βρήκα πρόσφατα τραγούδια των beach boys, όπου είχαν μιουταριστεί όλα τα όργανα και άκουγες μόνο τις αρμονίες των φωνών. Το αποτέλεσμα ήταν απίστευτο. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι οι BB ήταν α καπέλα συγκρότημα.
-
και εγω θα συμφωνίσω με τον ιζνογκουντ. Το να κρατας κομμάτια απο ενα έργο (είτε είναι κομικ, είτε βιβλίο, είτε ταινία) δεν καταφέρνεις τίποτα παραπάνω απο το να παραποιήσεις την ιστορια και να δημιουργίσεις κατι άλλο. Κάποιες απο τις ατάκες που λέει ο τζον πχ είναι απαντήσεις προς τον γκαρφιλντ. Σίγουρα είναι ένας τύπος μίζερος καποιες φορες αλλά αυτό είναι το αστείο του κομικ. Αν τον δεις μονο του, δεν εχει νόημα. Και ας πουμε αυτό που είπε και ο ιζνογκουντ, πάρε τον αλφρεντ χωρις τον μπατμαν. Σε ενα εργο όλα συνδεονται μεταξυ τους και υπαρχει λόγος που είναι όπως έιναι οι ήρωες
-
Oλοι οι δημιουργοι κομιξ εχουν ¨βαζουν¨λιγα ή πολλα στοιχεια τους στους ηρωες του..ασπουμε στο Φιλ Πωτ Ο μητσομπονης εχει σχεδιασει τον τον ηρωα του να απειλειται απο τον εαυτο του (σκιτσο του εαυτου του μεσα στο κομικ)...μεσα σε τοσα σκιτσα ειναι φυσιολογικο να λεει τετοιες φρασεις..(ολοι τις λεμε)..εχει και σκιτσα που ειναι χαρουμενος ο τζον...
αλλα,ασπουμε, στο στιγμιοτυπο που του εχουν πεταχτει τα ματια εξω και εχει αλλαξει χρωματα δεν ξερουμε τι μπορει να εχει δει... ::) :P ;D
-
Από την άλλη όμως... ο δημιουργός του video έχει βάλει και το κατάλληλο περιτύλιγμα ώστε να κάνει το αποτέλεσμα ακόμα πιο ''θλιμμένο''... Η μελαγχολική μουσική, τα αργά fade ins/outs, το εφέ που χρησιμοποιεί ώστε να μοιάζει παλιό το video.. Όλα αυτά συνθέτουν ένα πιο καταθλιπτικό αποτέλεσμα...
Θα συμφωνησω με τον gers.
-
Επίσης τα παραδείγματα που λες δε θα ήταν καθόλου επιτυχημένα εάν επιχειρήτο το ίδιο. (π.χ. "Κύριε Γουειν έχει πάει 3 η ώρα, πρέπει να ξυπνήσετε" δν έχει κάποιο νόημα....)
Όταν όμως βλέπεις ένα κόμικ όπου ένας παπούς έχει βάλει επίσημη στολή, και σερβίρει πρωινό σε ένα άδειο κρεββάτι, λέγοντας αυτό το πράγμα, τότε προσωπικά πιστεύω οτι λιγο διαφέρει απο αυτό που είδαμε με το Τζον. Δεν είναι μόνο η ατάκα που κάνει τη διαφορά, αλλα ότι παρέμεινε απο το κόμικ.
Δεν υπέθεσα οτι κρύβει κάποιο μήνυμα η όλη φάση, και λυπάμαι αν βγήκε αυτό απο τα γραφόμενά μου. Αυτό που λέω είναι οτι η όλη κατάσταση είναι λίγο ΕΜΟ: "Πωπω, κοίτα τι θλιβερό που είναι , θέλω να το κοιτάω για ώρες". Καλώς ή κακώς αυτό το κόμικ είναι η απόδειξη οτι η κωμωδία μπορεί πολύ εύκολα να διαστρεβλωθεί σε "τραγωδία". Το κακό είναι όταν το κάνουμε επίτηδες για να βρούμε τη "τραγωδία".
-
Προς "Αυτάρεσκο Καθίκι Isnogood"(δεν πιστεύω πως είσαι όντως καθίκι :))
Πιστεύω πως το έχεις πάρει στραβά το θέμα.
Προσωπικά ψάχνω την ευτυχία και όχι την δηστυχία και ουδεμία σχεση έχω με την EMO κουλτούρα (Με την ελληνική σύγχρονη emo κουλτούρα δηλαδή) οπότε πέφτεις έξω μιάς κι εγώ είμαι ένας από αυτούς που βρήκαν το βίντεο ενδιαφέρον όντας φανατικός οπαδός του πορτοκαλί γάτου.
Το θέμα δεν είναι πως κάνουμε κάτι κωμικό να φένεται τραγικό αλλά το να κοιτάμε κάποια πράγματα σε βάθος και να μην είμαστε επιφανειακοί άνθρωποι. Ναί οι ατάκες του Garfield είναι κωμικές και αστείες και συμπληρώνουν αυτά που λέει ο Τζον,αλλά αυτά τα βιντεάκια μου έδωσαν τροφή για σκέψη σε επίπεδα που δεν είχα κάτσει να σκεφτώ για το συγκεκριμένο κομικ ελαφριού χιούμορ.Άρχισα να σκέφτομαι πως ακόμα και να υπάρχει ο Garfield, ο Τζον παραμένει ένας μανιοκαταθληπτικός, μοναχικός τύπος. Διότι ακόμα και στην περίπτωση που δεν αφαιρέσεις τίποτα,ο άνθρωπος μιλάει σε μία γάτα! και όχι μόνο αυτό,δίχνει να ανταποκρίνεται και σε αυτά που "λέει" η γάτα.Πράγμα που επιβεβαιώνει και την δημιουργία παραισθήσεων. Διότι όλα τα λεγόμενα του Garfield εμφανίζονται με το μπαλωνάκι της σκέψης και όχι της ομηλίας, μήπως ο Τζον φαντάζεται τις απαντήσεις του γάτου? Γιατί σε πολλά strip έχει ανναρωτιθει τι άραγε μπορεί να λέει ο Garfield.
Οπότε η σύγκριση με τον μπάντλερ του Batman πέφτουν στο κενό επειδή αν το πάρουμε διαφορετικά, αν υπάρχουν όλοι οι χαρακτήρες βγαίνει νόημα.
Πάντως όπως αναφέρθηκε και παραπάνω νομίζω, όταν ερωτήθηκε ο δημιουργός του Garfield,Jim Davies για την ύπαρξη αυτών των Strip, έδωσε τις "ευλογίες του" . Αυτό κάτι πρέπει να σημαίνει.
Σε γενικές γραμμές, δεν υπάρχει πάντα φωτιά εκεί που υπάρχει καπνός, αλλά είναι πάντα ενδιφέρον να ψάξεις κάτι! Στην συγκεκριμένη περίπτωση πιστεύω ότι κάτι κρύβεται από πίσω.
-
Προς "Αυτάρεσκο Καθίκι Isnogood"(δεν πιστεύω πως είσαι όντως καθίκι :))
Πιστεύω πως το έχεις πάρει στραβά το θέμα.
Προσωπικά ψάχνω την ευτυχία και όχι την δηστυχία και ουδεμία σχεση έχω με την EMO κουλτούρα (Με την ελληνική σύγχρονη emo κουλτούρα δηλαδή) οπότε πέφτεις έξω μιάς κι εγώ είμαι ένας από αυτούς που βρήκαν το βίντεο ενδιαφέρον όντας φανατικός οπαδός του πορτοκαλί γάτου.
Το θέμα δεν είναι πως κάνουμε κάτι κωμικό να φένεται τραγικό αλλά το να κοιτάμε κάποια πράγματα σε βάθος και να μην είμαστε επιφανειακοί άνθρωποι. Ναί οι ατάκες του Garfield είναι κωμικές και αστείες και συμπληρώνουν αυτά που λέει ο Τζον,αλλά αυτά τα βιντεάκια μου έδωσαν τροφή για σκέψη σε επίπεδα που δεν είχα κάτσει να σκεφτώ για το συγκεκριμένο κομικ ελαφριού χιούμορ.Άρχισα να σκέφτομαι πως ακόμα και να υπάρχει ο Garfield, ο Τζον παραμένει ένας μανιοκαταθληπτικός, μοναχικός τύπος. Διότι ακόμα και στην περίπτωση που δεν αφαιρέσεις τίποτα,ο άνθρωπος μιλάει σε μία γάτα! και όχι μόνο αυτό,δίχνει να ανταποκρίνεται και σε αυτά που "λέει" η γάτα.Πράγμα που επιβεβαιώνει και την δημιουργία παραισθήσεων. Διότι όλα τα λεγόμενα του Garfield εμφανίζονται με το μπαλωνάκι της σκέψης και όχι της ομηλίας, μήπως ο Τζον φαντάζεται τις απαντήσεις του γάτου? Γιατί σε πολλά strip έχει ανναρωτιθει τι άραγε μπορεί να λέει ο Garfield.
Οπότε η σύγκριση με τον μπάντλερ του Batman πέφτουν στο κενό επειδή αν το πάρουμε διαφορετικά, αν υπάρχουν όλοι οι χαρακτήρες βγαίνει νόημα.
Πάντως όπως αναφέρθηκε και παραπάνω νομίζω, όταν ερωτήθηκε ο δημιουργός του Garfield,Jim Davies για την ύπαρξη αυτών των Strip, έδωσε τις "ευλογίες του" . Αυτό κάτι πρέπει να σημαίνει.
Σε γενικές γραμμές, δεν υπάρχει πάντα φωτιά εκεί που υπάρχει καπνός, αλλά είναι πάντα ενδιφέρον να ψάξεις κάτι! Στην συγκεκριμένη περίπτωση πιστεύω ότι κάτι κρύβεται από πίσω.
Ελα ντε που εγώ το πιστεύω οτι είμαι.
Το σχόλιο περι ΕΜΟ, δεν αφορά τη συγκεκριμένη κουλτούρα (μη χεσω) αλλα το όλο πνεύμα που παρουσίασα παραπάνω. Αλλα δεν μας αφορά αυτό, και να σου επιβεβαιώσω οτι δεν απευθύνεται σε σένα. Αυτό που εννοούσα είναι οτι σε ένα πιο "marketing" επίπεδο, αυτό το βίντεο ίσως και να απευθύνεται στους ανθρώπους που βλέπουνε ειδήσεις για τους λόγους που προανέφερα.
Το λάθος που ξαναλέω οτι έγινε είναι οτι πήραν ένα "γατοκεντρικό" κόμικ και προσπάθησαν να το ερμηνεύσουν "ανθρωποκεντρικά". Το κόμικ αφορά τη ζωή μιάς αυτάρεσκης (ναι,ναι) και εγωκεντρικής οικόσιτης γάτας. Για να αποδωθεί ο χαρακτήρας αυτός, πρέπει ο άνθρωπος που τη περιτριγυρίζει να είναι ένας αντίθετος χαρακτήρας. Αυτή η ισορροπία χαρακτήρων έκανε αυτό το κόμικ μέχρι τώρα ανάλαφρο. Με το να ανατρεπεις αυτήν την ισορροπία, δημιουργούνται συναισθήματα. Αμα έβλεπες το Γκαρφιλντ μόνο του να σκέφτεται αυτά που σκέφτεται όταν συνδιαλέγεται με το Τζον, ή έστω απαντάει νοητικά , πάλι θα υπήρχαν κάποια συναισθήματα, κάποιες πιθανόν λάθος κρίσεις.
Απο κει και πέρα, εσύ, δεν έχεις μιλήσει ποτέ σε σκυλί? Δεν έχεις πει ποτέ "Φλόξ!! Ελα δω αγόρι μου...Πάμε στο πάρκο να χέσεις το σύμπαν..."? Φαντάσου να βιντεοσκοπούσαν όλες τις φορές που έχεις πεί κάτι τέτοιο, και μετά να αφαιρούσαν το σκυλί-γατί-αρουραίο-κροκόδειλο απο το πλάνο.Θα φάνταζες απλά γελοίος. Και απο κει και πέρα, Υπάρχουν πράγματι άνθρωποι που έχουν ένα ζωντανό για παρέα. Ποιός μπορεί να κατηγορήσει το τσοπάνη για τα σκυλιά του, ή μια γιαγιά που ζεί σε ένα διαμέρισμα με μια γάτα? Δε λέω οτι είναι και απόλυτα υγιές λες τα προβλήματά σου σε ένα σκυλί, αλλα σίγουρα δεν είναι και εισιτήριο για το τρελοκομείο.
Το βασικό ζουμί. Ο Τζον είναι ένας δευτερεύων χαρακτήρας. Απεικονίζεται μόνο όταν αλληλεπιδρά με τον Γκαρφιλντ. Και η αλληλεπίδραση με τη γάτα, έχει την ιδιομορφία οτι είνα μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Απο τη στιγμή που δεν απεικονίζεται πουθενά αλλού ο Τζόν, σε κάποια άλλη δραστηριότητα.Απο τη στιγμή που οι σκηνές του κουτσουρεύονται γιατι χάνεται το αντικείμενο επικοινωνίας, αλλα όχι η απόπειρα, δεν μπορείς να κρίνεις το χαρακτήρα έτσι απλά.
Αμα το Garfield minus Garfield ήταν αυτόνομο κόμικ, θα συμφωνούσα.Ναι είναι καταθλιπτικό. Αλλα δεν είναι αυτόνομο. Είναι η παραμόρφωση ενος υπαρκτού κόμικ. Δεν μπορεί να κριθεί ως αυτόνομο. Και για αυτό το λόγο θα επιμείνω οτι στέκει η παρομοίωση με τον Αλφρεντ..
Δεν είπα οτι υπάρχει φωτιά. Αντιθέτως, αυτό που θα συμπληρώσω τώρα είναι το εξής: Αν αυτό το κόμικ έχει ένα ιδιοφυές σημείο, είναι οτι χτυπάει συγκεκριμένα μέρη της ψυχολογίας του κάθε ανθρώπου, και για αυτό βγάζει μια ποικιλία αντιδράσεων...
-
Μεγαλωσατε και εσεις με γκαρφιλντ (και την ελεινη ελληνικη μεταφραση του;) ; :P