Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Bάγια στις 08/02/09, 19:33
-
Κάποτε γνώρισα μια νέα,
ψηλή, αγέρωχη, μοιραία.
Ήταν τυφλή μα προικισμένη,
του θάρρους μάνα κι ερωμένη.
Εγκυμονούσε την υδρόγειο
σ’ ένα διαμέρισμα υπόγειο
και κράταγε λογαριασμό
σ’ ένα παλιό ημερολόγιο.
Άλλους τους φόβιζε,
κάποιοι τη λάτρεψαν
και με τον κόρφο τους
κρυφά την πάντρεψαν.
Παντού υπήρχε,
κρυφά ανάσαινε,
και σ’ όποιον χώραγε
μέσα του βάθαινε.
Πόσο φοβάμαι το τόσο δέος σου
και ας γνωρίζω το μέγα χρέος σου!
Δική μου γίνε, κύλα στο αίμα μου,
κρυφά κατάπιε το κάθε ψέμα μου.
-
Ωραίο (δηλαδή εμένα μ' άρεσε)!! Μπράβο Βάγια. :-*
-
Ίσως ο τίτλος έπρεπε να λέει " από τ' Αδικημένα " '
ταπεινή μου γνώμη.
Αλήθεια πόσους ψήφους πήρε?
-
maraua,
σ' ευχαριστώ! :)
Gregori,
αυτά που προκρίθηκαν ήταν όλα τους αξιόλογα!
Κάποια έπρεπε να μείνουν απ' έξω... ;)
Απ' ότι ξέρω, οι ψήφοι αυτών που αποκλείστηκαν δεν έχουν ανακοινωθεί :-\
Να 'σαι καλά!
Σ' ευχαριστώ πολύ!
-
Πολύ όμορφο Βάγια, το είχα τιμήσει δεόντως!!! :)
-
Κάποιο άλλο είχα σταμπάρει για δικό σου.. Αλλά κι αυτό το είχα στην πρώτη δεκάδα.. "Εγκυμονούσε την υδρόγειο".. τι ωραίο..! "κρυφά κατάπιε το κάθε ψέμα μου".. δυνατό κι αυτό..
επίσης "έπαιξε" γενικώς το ζευγάρωμα της αλήθειας... όπου το συνάντησα το εκ-τίμησα!
-
gkou
pimami,
σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο!