Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Bάγια στις 20/02/09, 16:51
-
(http://th00.deviantart.com/fs20/300W/i/2007/254/0/0/Mother_and_Daughter_by_xcgirl08.jpg)
Τόσος ο πόνος που δεν πρόλαβα να γράψω
δύο τετράστιχα όταν σ’ είχα στη ζωή μου!
Μάταια διατάζω εδώ την όση δύναμή μου
ρίμες να δέσω στη σειρά δίχως να κλάψω.
Η ανάσα κόβονταν και μου ‘κοβε τα πόδια
δύο σιωπές κραυγάσαν, στάξαν απ’ τα μάτια
κίτρινο δάκρυ. Με μια απόφαση αναρμόδια,
πενήντα χρόνια με μιας έγιναν κομμάτια.
Γλίστρησες μεσ’ από τα χέρια μου σαν βόλος.
Ήταν το κράτημα αδέξιο, φοβισμένο.
Σ’ είδα να φεύγεις και μαζί σου ο κόσμος όλος
έγινε ένα άσπρο μαντηλάκι μουσκεμένο.
Τώρα δεν έχω σε ποιόν ν’ αποδείξω κάτι.
Ήσουνα η μόνη αναφορά μου και πυξίδα
και ημερολόγιο να πω όλα όσα είδα.
Έρωτες, τυχερά, αμαρτίες μου και λάθη.
Κάποιες καρτούλες γενέθλιων μου κοιτάζω
και τις ευχές σου μες το πέτο μου έχω ράψει.
Τα μαύρα απώλεσα, το χθες σου αναπαύω
και όλο το αύριο μου από χθες το έχω κλάψει.
Σήμερα φόρεσα το άσπρο σου φουλάρι
και το μικρό κομπολογάκι σου κρατάω,
αυτό το διάφανο, από χάντρες κεχριμπάρι.
Στο κάθε χτύπημα τα λόγια σου μετράω.
Γέμισα όλη την αυλή μου φρέσκο χώμα
και κάθε μέρα την ποτίζω μαύρο δάκρυ
και περιμένω το πρωί στο κρύο γιόμα,
μια μοβ κορφούλα σου στης γλάστρας μου την άκρη.
-
Δεν βρίσκω τα κατάλληλα λόγια για να σου πω αυτά που θέλω.
Διαβάζω ένα ποίημα που ξεχειλίζει από τα δάκρυα σου.
Κοιτάζοντας πίσω το παρελθόν θα δούμε και τα δικά μας χέρια τα γεμάτα δάκρυα για την απώλεια της μάνας.
Θα σου πρότεινα να το χαρίσεις για το χαμόγελο του παιδιού.
Φαντάζομαι πως κι’ αν την ρωτούσες στα όνειρα σου, αυτή δεν θα είχε αντίρρηση.
-
Σίγουρα δεν θα είχε αντίρρηση Γιάννη!
Απλά σκέφτομαι, για το "Χαμόγελο του Παιδιού" μιλάμε. Μήπως είναι λίγο βαρύ? ::)
-
Είναι βαρύ, αλλά εξαιρετικό! Αν και το θέμα είναι δύσκολο και υπάρχουν πολλές "παγίδες", έγραψες κάτι που ακούγεται πολύ όμορφα. Μπράβο.
-
Πέρα απο συναισθηματισμους ή οτιδήποτε προκαλεί το θέμα, είναι ότι καλύτερο έχω διαβάσει εδω μέσα, εδω και πάρα πολύ καιρο...
μου έλειψες!!!
-
Συγκλονιστικό. Και σα νόημα και σα γραφή. Αυτό...
-
Το έστειλα ήδη στην συλλογή για το Χ.τ.Π.
Νέε Κιθαρωδέ,
Στέργιο,
Salinas,
σας ευχαριστώ ειλικρινά για τα καλά σας λόγια!
-
(http://selince.selinozgur.com/images/anne.jpg)
Ayrılırken
turuncu pancurlarını
aralık bıraktığımız ev ....
-
Αληθινό ποίημα αρχέγονης αγάπης γραμμένο από ψυχής.
Εξαιρετικό
-
Αρχέγονη και αειθαλής...
Σ' ευχαριστώ πολύ Παναγιώτη!
-
Πολύ όμορφο το ποίημά σου Βάγια. Ελπίζω να είσαι και καλά.
Μιας και είπε, ο Qrusticks, ότι είναι ότι καλύτερο έχει διαβάσει εδώ και καιρό, θα σε παραπέμψω σε ένα άλλο ποίημα, που δεν έχω δει ποτέ όμοιο του.
Είναι το καλύτερο που έχω διαβάσει μέχρι τα 28 μου και αφορά κάτι παρεμφερές με το δικό σου. Εκείνο όμως μιλά, για την αγάπη του πατέρα, στην κόρη του.
Για μια ολόκληρη ζωή.
Ακόμη απορώ για πιο λόγο έχει περάσει απαρατήρητο.
Το ποίημα είναι του kuiper και στο αφιερώνω.
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=67202.msg524452#msg524452
-
...
Ακόμη απορώ για πιο λόγο έχει περάσει απαρατήρητο.
Το ποίημα είναι του kuiper και στο αφιερώνω.
...
«Το ρόδο» του Γιάννη είναι πολύ όμορφο και πίστεψέ με, προσωπικά μιλώντας πάντα, ΔΕΝ πέρασε απαρατήρητο.
Σ’ ευχαριστώ πολύ για την παραπομπή και την αφιέρωση!
:)
-
Βάγια μου, είχα περίπου ένα μήνα να μπώ στο χώρο μας και γυρίζοντας με λαχτάρα διάβασα το αφιέρωμα σου στο ιερότερο πλάσμα της φύσης , την μάνα. Με συγκίνησες αφάνταστα δεν χωρούν λόγια στο δημιούργημα σου , μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα συναισθήματα που δημιούργησες.
Το ρόδο του Γιάννη , φίλε XoLiDoXos μόνο απαρατήρητο δεν πέρασε. Είναι μιά συγκλονιστική αναφορά κάθε γονιού για τα παιδιά του.
Βλέπουμε και στα δύο αυτά ποιήματα πόσο η Αγάπη μπορεί να εμπνεύσει τους δημιουργούς και να βγάλει αριστουργήματα
-
Εγώ σ' ευχαριστώ Γιάννη για τα καλά σου λόγια!
-
Τι να πω κι εγω τωρα Βαγια μου...;
Επίτρεψε μου να γραψω εδω ενα δικο μου.
Εγω προλαβα να της το δωσω...
Και της αρεσε τοσο, που το ειχε κατω απο το μαξιλαρι της εναν ολοκληρο χρονο...
Τωρα, ειναι διπλα απο τη φωτογραφία της....
ΜΑΜΑ
Κάποτε μου μίλησες για άγγελους με λόγχες
Για τέρατα με απαλή ξεκούραστη φωνή
Μ’ έμαθες πώς να κοιμηθώ στις αιχμηρές τις κόχες
Και πως μ’ αγάπη άγρυπνη ν’ αδράξω τη ζωή
Πόσες χιλιάδες σ’ αγαπώ μου είπε η ματιά σου
Πόσες μυριάδες όνειρα κατάστρεψε η στιγμή
Προίκα μου άφησες λαμπρή τα αληθινά φιλιά σου
Το γάργαρο το γέλιο σου, την καθαρή ψυχή!
Σ’ ευχαριστώ που μου ΄δωσες κάτι απ’ τη μαγκιά σου
Κάτι απ’ την ύψιστη αυτή της δύναμης μορφή
Πάλευες πάντα με θεριά κι ήταν η ομορφιά σου
Περίτεχνα που άφηνες τόπο για την οργή
Σ’ ευχαριστώ μανούλα μου που έχτισες ότι είμαι
Σ’ ευχαριστώ που μ’ έμαθες να είμαι αληθινή
Σ’ ευχαριστώ μου χάρισες όλη τη δύναμη σου
Σ’ ευχαριστώ που μέσα μου θα μένεις ζωντανή…
( το αρχικό, στον τελευταιο στιχο εγραφε
"Σ’ ευχαριστώ που μπόρεσες να μείνεις ζωντανή…" ) ................................
-
Χαίρομαι για σένα γιατί καταλαβαίνω την αξία (και για τις δυο πλευρές)...μιας κι εγώ δεν αξιώθηκα να προλάβω,
κάποιες αισθήσεις και απωθημένα έγιναν ίσως υπερμεγέθη μέσα μου!
Σε χαίρομαι, να ξέρεις.
-
Θα μου επιτρέψεις Βάγια μέσα από το '' Γλυκιά ΜΗΤΕΡΑ μου ''
να σας ευχαριστήσω από καρδιάς, εσένα τον Παναγιώτη και τον Γιάννη
για την αναφορά σας στο '' Το Ρόδο μου ''
-
Παρά πολύ όμορφο Βάγια, δύσκολα μπορεί κανείς να γράψει ένα τέτοιο θέμα χωρίς το ρίσκο του μελοδράματος και της υπερβολής και τα κατάφερες.
-
Θα μου επιτρέψεις Βάγια μέσα από το '' Γλυκιά ΜΗΤΕΡΑ μου ''
να σας ευχαριστήσω από καρδιάς, εσένα τον Παναγιώτη και τον Γιάννη
για την αναφορά σας στο '' Το Ρόδο μου ''
:) ...
Κατερίνα χαίρομαι που δεν βγήκε μελό. Δεν θα το ήθελα καθόλου.
Δύσκολα βέβαια να το αποφύγεις...ελπίζω να τα καταφέρα, βασίζομαι στη γνώμη σου!
Να 'σαι καλά!
-
Πανεμορφο!
-
Καλημέρα Βάγια μου,
Δεν ήθελα να σχολιάσω αυτό το ποίημα σου. Γιατί είναι τόσο μικρή η άποψη μου μπροστά σ' αυτο. Όμως θα καταθέσω εδώ αυτό που μου πρόσφερε, ενα δάκρυ!
Να είσαι καλά!
-
Εσύ να 'σαι καλά Φωτεινή!
Σ' ευχαριστώ πολύ.