Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: androula στις 27/02/09, 14:55
-
Δεν ξέρω πώς να σε κερδίσω ή να σε χάσω,
Με παρασέρνει του κορμιού σου η μουσική.
Δεν ξέρω αν εδώ θα παραμείνω ή θα πετάξω,
Αν απ΄ το παιχνίδι δαύτο θα βγω ζωντανή.
Εισαι η ζάλη που παγώνει το μυαλό μου,
Και καίει μέσα στην αδάμαστη ψυχή.
Εισαι αυτο που ψιθυρίζω στ΄ονειρο μου,
Κ μοιάζει με ξελογιασμένο εραστή.
Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να σε κλάψω,
Κι αν θα χορέψω στο τραγούδι της σιωπής.
Εγώ στο λέω φωναχτά δεν θα γεράσω,
νεανικής ανάσας είμαι ιδρυτής
Εισαι η ζάλη που παγώνει το μυαλό μου,
Και καίει μέσα στην αδάμαστη ψυχή.
Εισαι εκείνο που ψιθυρίζω στ΄ονειρο μου,
Κ μοιάζει με ξελογιασμένο εραστή.
Ξέρω μονάχα να σε φέρνω στο μυαλό μου,
Και να ακούω της καρδιάς σου την πνοή.
Σε ψάχνω μα σε χάνω μες στο δρόμο,
Παρασυρμένη απ΄την αθάνατη βοή.
Εισαι η ζάλη που παγώνει το μυαλό μου,
Και καίει μέσα στην αδάμαστη ψυχή.
Εισαι εκείνο που ψιθυρίζω στ΄ονειρο μου,
Κ μοιάζει με ξελογιασμένο εραστή.
-
πολυ ωραιο!! ενταξει δεν ειναι υψηλη ποιηση... αλλα τι με αυτο?? ειναι ενα κομματι απο την ψυχη σου δωσμενο με πολυ ωραιο τροπο!!
-
neiko σε ευχαριστω πολυ για το σχολιο σου... λιγο αργοπορημενο το ευχαριστω μου... βλεπεις εχει πεσει πολύ διάβασμα!!!