Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Bάγια στις 27/02/09, 18:57
-
(http://th05.deviantart.com/fs5/300W/i/2005/006/f/6/In_the_window_by_HobbitT.jpg)
Έτρεξες στο παράθυρο που είναι γεμάτο στέγες,
σα μαγεμένη από το φως του φθινοπώρου, αράχνη.
Έτρεξες σαν την ταραχή που γαργαλάει τις φλέβες
και στάθηκες μπρος στου τζαμιού την δακρυσμένη πάχνη.
Ποιο αερικό πολιορκεί τα παλάτια σου;
Η ομίχλη μες στο άδειο δωμάτιο τρυπώνει.
Kρύος αέρας τρεμοπαίζει στα μάτια σου.
Πως πέρασε η ώρα! Νωρίς σουρουπώνει.
Μικρό παιδί οκτώ χρονών στη θέα του τοπίου,
τη μάνα σου φωνάζεις με σιωπή που σπάει το τζάμι!
Δεν γύρισε ακόμα και η αίσθηση του κρύου
παγώνει τον ιδρώτα που κυλάει στην παλάμη.
Σβήνει το φως τ’ ουρανού του βαθυγάλαζου.
Ποια μοναξιά σε απειλεί στο σκοτάδι?
Βαριά και ανεξίτηλη η οσμή του καπνομάγαζου,
-«Μάνα μην αργείς! Δε βλέπεις? Έπεσε το βράδυ!»
Στον μικρό Βασίλη και όλες της καπνεργάτριες μάνες της δεκαετίας του '70
-
Κάθε φορά που διαβάζω κάτι δικό σου νιώθω σαν μικρό παιδί μπροστά σε μια φοβερή αφηγήτρια, που περιμένει πως και πως να ακούσει άλλη μια καλογραμμένη ιστορία, από αυτές που μόνο εκείνη ξέρει να γράφει...Μπράβο σου!
-
Όταν αυτός που γράφει... μπορεί να ριζώσει στον αναγνώστη το συναίσθημα και να τον ΄βάλει σε σκέψεις... λέγεται ποιητής... κι όταν αυτό το επαναλαμβάνει λέγεται ταλαντούχος ποιητής. Να είσαι καλά Βάγια να μας προσφέρεις αυτά τα ποιήματα σου.
Καλημέρα!
-
Γεωργία,
Φωτεινή,
σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για τα τόσο όμορφα λόγια!
Τέτοια σχόλια, πέραν της χαράς, με κάνουν και αισθάνομαι ευθύνη-έστω σταθερότητας-για κάθε επόμενο...