Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: augo στις 27/02/09, 23:27
-
Μας έβγαλε στα νέτα ο πιλότος
σκαντζάραμε και τούτο το λιμάνι,
του ήλιου ξεδιψάει το στεφάνι
στα κύματα που ακούγονται σαν κρότος.
Στα μάτια σου γυρνώ για ν΄απαλύνω
το δάκρυ που πετρώνει στο σορόκο,
ξεκόλλησες της άβυσσου το στόκο,
κι η εικόνα σου γελάει στο κομοδίνο.
Σε βλέπω μου μιλάς, δίνεις κουράγιο,
το γέλιο σου κυλά μες τη ψυχή μου
ανάμεσα στις άκρες της ερήμου
μιας θάλασσας που στέκεται ναυάγιο.
Της γέφυρας σαν άνοιξα την πόρτα
γλυκά πως με κοιτάξαν δύο γλάροι
μου είπανε πως ήτανε ζευγάρι,
τα μάτια μου βουρκώσαν όπως πρώτα.
-
Καλογραμμένο και νοσταλγικό! :)
-
Σου έχω ήδη εκφράσει πόσο μου αρέσουν οι στίχοι σου, οι εικόνες που περιγράφεις, ο τρόπος που γράφεις και η έπμνευσή σου. Εδώ να σου επισημάνω μόνο ένα σημείο που αφορά το ζεύγος λέξεων "πόρτα-πρώτα" το οποίο επιδέχεται βελτίωσης προκειμένου να μην υπάρχει συνήχηση.