Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: diji grampsas στις 01/03/09, 23:53
-
Νυχτες που με παιρνουν μακρια
μου απλωνουν πεπλα σκοτεινα
νυχτες που δεν εχουν τιποτα να πουν
αυταπατες μοιραζουν και σκορπουν
ρεφρεν
νυχτες που με πανε πισω στα παλια
σκεφτομαι και κανω βηματα μπροστα
νυχτες που χαραμισα ψαχνοντας να βρω
ονειρα και θαυματα μου καψαν το μυαλο
νυχτες που με κανουν αδυναμο, μικρο
και δεν υπαρχει τιποτα να ψαξω για να βρω
νυχτες που φοβαμαι μην ερθουν να με βρουν
σκεψεις,συναισθηματα συνεχεια με μεθουν
ρεφρεν
νυχτες που με πανε πισω στα παλια
σκεφτομαι και κανω βηματα μπροστα
νυχτες που χαραμισα ψαχνοντας να βρω
ονειρα και θαυματα μου καψαν το μυαλο.
<<αυτο ειναι γραμμενο για τον ξαδερφο μου Σακη,που ειναι σε ψυχιατρικη κλινικη>>
Ζακυνθος 2/03/09 Δημητρης Γραμψας
-
Η νύχτα είναι εκείνη η ώρα της ημέρας που για μένα τουλάχιστον ο άνθρωπος είναι ελεύθερος από τις έγνοιες και τις φροντίδες της υπόλοιπης ημέρας. Παρέα με τον εαυτό μου, ζω τα όνειρά μου , κάνω σχέδια για το μέλλον, έχω χρόνο να σκεφτώ. Οι νύχτες όπως παρουσιάζονται εδώ είναι οι φοβίες. Ουσιαστικά ο φόβος του να μένεις με τον εαυτό σου. Φόβος γιατί τα πράγματα πήρανε το "στραβό το δρόμο" για σένα, οπότε ο ίδιος σου ο εαυτός σε έχει απογοητεύσει και σε φοβίζει.Δεν είναι το σκοτάδι που φοβίζει, είναι η εντύπωση που έχεις για τον εαυτό σου μέσα σε αυτό. Νομίζω ότι κατάφερες να αποδώσεις αυτή την έννοια της νύχτας. Συνέχισε φίλε diji τα πας όλο και καλύτερα! ;)
-
φιλε MACMISIAS ευχαριστω για τα καλα σου λογια και για τις υποδειξεις σου.Αυτοι οι στιχοι αντιπροσωπευουνε οπως το ειπες και εσυ φοβιες και ξεσπασματα που μερικες φορες μας φτανουνε στα ακρα (ο ανθρωπος που φτανει και σπαει τα ορια της λογικης) πολλες φορες περναμε το κατωφλι αναμεσα στην λογικη και στην τρελα και μονο εκεινη την στιγμη αποφασιζουμε τι να διαλεξουμε.
-
Νυχτες που με παιρνουν μακρια
μου απλωνουν πεπλα σκοτεινα
νυχτες που δεν εχουν τιποτα να πουν
αυταπατες μοιραζουν και σκορπουν
ρεφρεν
νυχτες που με πανε πισω στα παλια
σκεφτομαι και κανω βηματα μπροστα
νυχτες που χαραμισα ψαχνοντας να βρω
ονειρα και θαυματα μου καψαν το μυαλο
νυχτες που με κανουν αδυναμο, μικρο
και δεν υπαρχει τιποτα να ψαξω για να βρω
νυχτες που φοβαμαι μην ερθουν να με βρουν
σκεψεις,συναισθηματα συνεχεια με μεθουν
ρεφρεν
νυχτες που με πανε πισω στα παλια
σκεφτομαι και κανω βηματα μπροστα
νυχτες που χαραμισα ψαχνοντας να βρω
ονειρα και θαυματα μου καψαν το μυαλο.
Ζακυνθος 2/03/09 Δημητρης Γραμψας