Το Στέκι των Κιθαρωδών
Περι μουσικής => Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές => Μήνυμα ξεκίνησε από: gers στις 10/03/09, 00:24
-
Μπορείτε να τον ακούσετε από το site των u2 (ωραία κίνηση εκ μέρους της μπάντας)...
http://www.u2.com/soundandvision/index/audioset/# (http://www.u2.com/soundandvision/index/audioset/#)
Προσωπικά δεν τρελάθηκα κι όλας.. Μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε, περίμενα κάτι καλύτερο...
-
κάποτε κάποιοι πρέπει να καταλαβουν ότι δεν μπορούν άλλο.... μέσα σε αυτούς τους κάποιους ειναι και οι u2....απαραδεκτος ο δίσκος....
-
δε ξέρω...ειλικρινά πιστέυω ότι μια μπάντα πρέπει με τον καιρό η να ωριμάζει η να σταματα. Αν ειναι να παίζει προσπαθώντας να μιμηθεί τους 15αρηδες που βγαίνουν τώρα...ε ας σταματήσει. Και χειρότερα το κάνουν και δεν είναι και αυθεντικοί...τι χειρότερο...
-
ναι ναι (και) ναι στα παραπανω.-
-
Ποτέ δε μου άρεσαν ιδιαίτερα οι κύριοι, αλλά τώρα τελευταία δε σταματούν να με εκπλήσσουν με τις μπούρδες τους...
Τον πιο σωστό ορισμό, δε, του Bono τον έχει δώσει ο Πανούσης: "Πλανητικός Νταλάρας"!
Θεός ο Τζιμάρας!
-
Οπότε προβλέπω sold out τον σεπτεμβρη αν έρθουν τελικά στο ΟΑΚΑ :P :P :P
Τον δισκο δεν τον άκουσα αλλά πιστεύω ότι αυτού του ειδους η μουσική ή σ'αρέσει ή όχι....
-
Το θέμα είναι ότι εμένα η μουσική των u2 μου άρεσε και μου αρέσει (αναφέρομαι στα προηγούμενα album), όμως το nloth είναι ψιλοπατάτα κατά τη γνώμη μου..
Salinas θα διαφωνήσω στον χαρακτηρισμό αυτό, ο Bono είναι μορφή στην ιστορία της rock (χωρίς υπερβολή)...
Ααα, και respect στη μοναδική (?) μπάντα που κατάφερε να διατηρήσει το αρχικό line-up από τότε που τα μέλη ήταν... έφηβοι!! :o 8) ;)
-
Salinas θα διαφωνήσω στον χαρακτηρισμό αυτό, ο Bono είναι μορφή στην ιστορία της rock (χωρίς υπερβολή)...
Μα, και ο Νταλάρας είναι μεγάλη μορφή στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού! Η σύγχρονη ελληνική μουσική δεν θα ήταν η ίδια χωρίς αυτόν. Αυτό όμως, απ'όσο φαίνεται δεν αρκεί για να τον πείσει να μη γίνεται καραγκιόζης!
Δεν αρνούμαι την προσφορά του, αλλά κατακρίνω τη σημερινή του στάση.
Ααα, και respect στη μοναδική (?) μπάντα που κατάφερε να διατηρήσει το αρχικό line-up από τότε που τα μέλη ήταν... έφηβοι!! :o 8) ;)
Σίγουρα είναι μια μπάντα που, πέρα απ'το προσωπικό μου αισθητήριο έχει να επειδείξει μια μεγάλη καρριέρα και μεγάλη προσφορά στη μουσική.
Κανείς δεν το αμφισβήτησε αυτό. Το θέμα είναι ότι αυτά είναι τα κεκτημένα τους. Αν δε μπορούν άλλο, ας πάνε για χαμαίμηλο αντί
να ταλαιπωρούν τον κόσμο που περιμένει ν'ακούσει κάτι τουλάχιστον αξιοπρεπές...
-
Σεβαστή η άποψή σου, φυσικά.. Όμως δεν μπορούμε να κρίνουμε μια μπάντα από μια αποτυχία.. Το προτελευταίο τους album (how to dismantle an atomic bomb) ας πουμε δεν ήταν κακό...
Και το γεγονός ότι εμένα ή εσένα ή στον (...) δεν αρέσει ο δίσκος δε σημαίνει ότι δεν αρέσει σε άλλους...
Οπότε διαφωνώ για το... ''χαμαίμηλο''!
-
gers, εγώ αυτό που διαπιστώνω είναι μια γενικά φθίνουσα πορεία των U2: Discotheque - Everything that you can't leave behind - How to dismantle an atomic bomb και τώρα No line on the Horizon (που το άκουσα πολύ συνοπτικά) είναι άλμπουμ που προδίδουν μια γενική κούραση. Δε διαφαίνεται το σπινθιροβόλο πνεύμα ενός Joshua Tree για παράδειγμα. Ο ήχος τους είναι στιλιζαρισμένος και έχουν γίνει μανιέρα: ακόμα και οι εκφράσεις των προσώπων είναι πλήρως προβλέψιμες.
Σε μένα τουλάχιστον αυτό εκπέμπουν εδώ και αρκετό καιρό...
-
Να πω κι εγώ την άποψή μου… :)
Κατ’ αρχάς να θυμίσω για ποια μπάντα μιλάμε. Αν εξαιρέσουμε τους Rolling Stones που πιστεύω ότι θα συνεχίσουν να βγάζουν καινούρια άλμπουμ και να περιοδεύουν ακόμη και μετά το θάνατό τους, οι U2 είναι η μεγαλύτερη ροκ μπάντα στον πλανήτη σήμερα. Έχουν μια σταθερή δισκογραφική παρουσία με δουλειές που πουλάνε εκατομμύρια αντίτυπα κάθε φορά, γενική κριτική αποδοχή, δυνατότητα να γεμίζουν στάδια σε κάθε τουρνέ τους και πολλά άλλα χαρακτηριστικά που τους διαφοροποιούν από άλλα μεγάλα και ιστορικά γκρουπς που συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα, αλλά που δεν κατέχουν (κατά την ταπεινή μου άποψη) τον άτυπο τίτλο της "μεγαλύτερης ροκ μπάντας στον πλανήτη σήμερα".
Άκουσα το CD 1η φορά στο laptop κάνοντας και 3.857 άλλες δουλειές ταυτόχρονα. Δεν κατάλαβα τίποτε. Δοκίμασα και 2η φορά έτσι. Τα ίδια. Μετά σκέφτηκα ότι μια μπάντα σαν τους U2 που μεγαλώσαμε μαζί, αξίζει και δικαιούται περισσότερο της προσοχής μου. Και το άκουσα "κανονικά". Και είχε μεγάλη διαφορά!
Ένα από τα πρώτα πράγματα που διαπιστώνεις είναι η σπουδαία παραγωγή. Τρεις (3) (!!!) μεγάλοι παραγωγοί και παλιοί γνώριμοι των U2 ενώνουν τις δυνάμεις τους εδώ: Brian Eno, Daniel Lanois και Steve Lillywhite. Σημάδι του πόσο πολύ πιστεύουν δημιουργοί (U2) και εταιρία στο άλμπουμ αυτό.
Δεν έχει νόημα να αναλύσω ένα - ένα τα τραγούδια. Η συνταγή είναι κλασσική. Οι κιθάρες του Edge, τα φωνητικά και οι στίχοι του Bono, η rhythm section, η σειρά των τραγουδιών με την κλασσική και υπέροχη μπαλάντα να κλείνει το δίσκο, κλπ., κλπ. Όλα μα όλα είναι προσεγμένα με την παραμικρή λεπτομέρεια.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: ΔΕΝ περιμένω από τους U2 να βγάλουν ένα ακόμη Joshua Tree. Αυτό είναι δουλειά των Kings Of Leon πλέον να το κάνουν. Ή κάποιων άλλων σύγχρονων ροκ ηρώων. Οι U2 έκαναν το "καθήκον" τους παλιότερα.
Το άλμπουμ κλείνει την τριλογία μαζί με τα "All that…" και "How to…". Αν κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν τους θα δούμε ότι θεματικά και ηχητικά από την πρώιμη περίοδό τους μέχρι σήμερα, οι δουλειές των U2 φτιάχνουν τριάδες. Πάντα το είχα αυτό στο μυαλό μου και πρόσφατα το διάβασα και στην κριτική του δίσκου από τον Andrew Mueller στο Uncut του Απριλίου. Αν θέλετε διαβάστε τη, ανεξάρτητα ποια είναι η άποψή σας για το περιοδικό. Είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.
Όχι το άλμπουμ δεν είναι το "αριστούργημα" των U2 όπως αναρωτιόταν πρωτοσέλιδα το Q. Είναι σίγουρα όμως ένα άλμπουμ που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Πρέπει να το ακούσεις με προσοχή και αρκετές φορές. Στο τέλος θα σε ανταμείψει.
Καλά όλα αυτά. Εδώ όμως έκανα ένα ερώτημα στον εαυτό μου: είναι καλύτερο αυτό το άλμπουμ από (ας πούμε) το περσινό των Kings Of Leon ή των Portishead ή το φετινό των Franz Ferdinand; Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο και δεν μπήκα στη διαδικασία να μετρήσω με τη μεζούρα τα μεγέθη τους. Μου φτάνει που είναι καλό και αξιοπρεπές. Κι έπειτα είπαμε: τα σύγχρονα διαμάντια έχουν άλλοι πλέον υποχρέωση να τα παραδώσουν. Οι U2 την έκαναν τη δουλειά τους όταν έπρεπε.
-
Να πω κι εγώ την άποψή μου… :)
Κατ’ αρχάς να θυμίσω για ποια μπάντα μιλάμε. Αν εξαιρέσουμε τους Rolling Stones που πιστεύω ότι θα συνεχίσουν να βγάζουν καινούρια άλμπουμ και να περιοδεύουν ακόμη και μετά το θάνατό τους, οι U2 είναι η μεγαλύτερη ροκ μπάντα στον πλανήτη σήμερα. Έχουν μια σταθερή δισκογραφική παρουσία με δουλειές που πουλάνε εκατομμύρια αντίτυπα κάθε φορά, γενική κριτική αποδοχή, δυνατότητα να γεμίζουν στάδια σε κάθε τουρνέ τους και πολλά άλλα χαρακτηριστικά που τους διαφοροποιούν από άλλα μεγάλα και ιστορικά γκρουπς που συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα, αλλά που δεν κατέχουν (κατά την ταπεινή μου άποψη) τον άτυπο τίτλο της "μεγαλύτερης ροκ μπάντας στον πλανήτη σήμερα".
Άκουσα το CD 1η φορά στο laptop κάνοντας και 3.857 άλλες δουλειές ταυτόχρονα. Δεν κατάλαβα τίποτε. Δοκίμασα και 2η φορά έτσι. Τα ίδια. Μετά σκέφτηκα ότι μια μπάντα σαν τους U2 που μεγαλώσαμε μαζί, αξίζει και δικαιούται περισσότερο της προσοχής μου. Και το άκουσα "κανονικά". Και είχε μεγάλη διαφορά!
Ένα από τα πρώτα πράγματα που διαπιστώνεις είναι η σπουδαία παραγωγή. Τρεις (3) (!!!) μεγάλοι παραγωγοί και παλιοί γνώριμοι των U2 ενώνουν τις δυνάμεις τους εδώ: Brian Eno, Daniel Lanois και Steve Lillywhite. Σημάδι του πόσο πολύ πιστεύουν δημιουργοί (U2) και εταιρία στο άλμπουμ αυτό.
Δεν έχει νόημα να αναλύσω ένα - ένα τα τραγούδια. Η συνταγή είναι κλασσική. Οι κιθάρες του Edge, τα φωνητικά και οι στίχοι του Bono, η rhythm section, η σειρά των τραγουδιών με την κλασσική και υπέροχη μπαλάντα να κλείνει το δίσκο, κλπ., κλπ. Όλα μα όλα είναι προσεγμένα με την παραμικρή λεπτομέρεια.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: ΔΕΝ περιμένω από τους U2 να βγάλουν ένα ακόμη Joshua Tree. Αυτό είναι δουλειά των Kings Of Leon πλέον να το κάνουν. Ή κάποιων άλλων σύγχρονων ροκ ηρώων. Οι U2 έκαναν το "καθήκον" τους παλιότερα.
Το άλμπουμ κλείνει την τριλογία μαζί με τα "All that…" και "How to…". Αν κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν τους θα δούμε ότι θεματικά και ηχητικά από την πρώιμη περίοδό τους μέχρι σήμερα, οι δουλειές των U2 φτιάχνουν τριάδες. Πάντα το είχα αυτό στο μυαλό μου και πρόσφατα το διάβασα και στην κριτική του δίσκου από τον Andrew Mueller στο Uncut του Απριλίου. Αν θέλετε διαβάστε τη, ανεξάρτητα ποια είναι η άποψή σας για το περιοδικό. Είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.
Όχι το άλμπουμ δεν είναι το "αριστούργημα" των U2 όπως αναρωτιόταν πρωτοσέλιδα το Q. Είναι σίγουρα όμως ένα άλμπουμ που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Πρέπει να το ακούσεις με προσοχή και αρκετές φορές. Στο τέλος θα σε ανταμείψει.
Καλά όλα αυτά. Εδώ όμως έκανα ένα ερώτημα στον εαυτό μου: είναι καλύτερο αυτό το άλμπουμ από (ας πούμε) το περσινό των Kings Of Leon ή των Portishead ή το φετινό των Franz Ferdinand; Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο και δεν μπήκα στη διαδικασία να μετρήσω με τη μεζούρα τα μεγέθη τους. Μου φτάνει που είναι καλό και αξιοπρεπές. Κι έπειτα είπαμε: τα σύγχρονα διαμάντια έχουν άλλοι πλέον υποχρέωση να τα παραδώσουν. Οι U2 την έκαναν τη δουλειά τους όταν έπρεπε.
πολυ σωστος αδερφε συμφωνω απολυτα με αυτα που εγραψες και θα πρεπει να συμφωνησουν και πολλλοι αλλλοι
να σοβαρευτουμε λιγο ρε παιδια δεν μπορει να περιμενει κανεις αλμπουμ οπως το joshua tree, το achtung baby και το war απο τους σημερινους U2 8)
εννοειται πως καθε μπαντα εχει πολλα σημεια καμπης στην πορεια της και αλλαζουν συνεχως τα πραγματα
οι τυποι γραφουν και εγραφαν απιστευτη μουσικη, εντελως διαφορετικη και ξεχωριστη απο αλλου ειδους, μαγικα τραγουδια. . .
απλα οσο περναει ο καιρος μερικοι φαν ειναι ολο και περισσοτερο απαιτητικοι, πραγμα εντελως ανορθοδοξο
οι παλιοι U2 δεν μπορουν να αναστηθουν αυτο ειναι το μονο σιγουρο, οσοι αγαπησαν ομως πραγματικα το συγκροτημα μπορουν να δουν οτι και το εν λογω αλμπουμ ανταποκρινεται στο επιπεδο αυτης της μεγαλειωδους μπαντας και πανω απ ολα αποτελει μια φιλοτιμοτατη προσπαθεια αυτης να προσφερει καλη μουσικη και ποιοτητα στους ακροατες της, εχει τα καλα του και τα κακα του οπως και καθε αλλο αλμπουμ
μην συγκρινουμε λοιπον με τις παλιες δοξες ειναι εντελως ανωφελο και αστοχο
απολαυστε ενα ακομη αξιολογο αλμουμ απο τη μεγαλυτερη ροκ μπαντα στον κοσμο 8)
και μη ξεχασετε να το ακουσετε πολλες φορες μεχρι να το νιωσετε! 8)
-
Αν και δεν εχω λιωσει το δισκο, μπορω να πω οτι μου αρεσε σε γενικες γραμμες...πιστευω πως ειναι κυριως επειδη γνωρισα τους U2 απο το 2002 κ μετα,ακουγοντας πρωτα τα πιο προσφατα πονηματα τους...σιγουρα οσοι κολλησαν με τη μπαντα απο παλιοτερα albums, τωρα αυτα τους φαινονται μετριοτητες κ δε θα διαφωνησω ουσιαστικα, απλα νομιζω πως το No Line On The Horizon δεν ειναι κακο...
-
Το θέμα είναι ότι εμένα η μουσική των u2 μου άρεσε και μου αρέσει (αναφέρομαι στα προηγούμενα album), όμως το nloth είναι ψιλοπατάτα κατά τη γνώμη μου..
Salinas θα διαφωνήσω στον χαρακτηρισμό αυτό, ο Bono είναι μορφή στην ιστορία της rock (χωρίς υπερβολή)...
Ααα, και respect στη μοναδική (?) μπάντα που κατάφερε να διατηρήσει το αρχικό line-up από τότε που τα μέλη ήταν... έφηβοι!! :o 8) ;)
;) ;) ;) ;) :) :) :) :)
Η ΚΑΛΗΤΕΡΗ ΜΠΑΝΤΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ.....ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ
-
H δικη μου αποψη ειναι οτι αν ενας δισκος δεν μου κανει το κλικ με την πρωτη, παει κατευθειαν στην σιντοθηκη και σπανια ξαναμπαινει για ακροαση. Καταλαβαινω μερικους που λενε οτι πρεπει να το ακουσεις πολλες φορες για να το καταλαβεις, αλλα για μενα η μουσικη δεν ειναι αρχαια ελληνικα. Αν εχει κατι να μου πει ας μου το πει με την πρωτη.
Χαρακτηριστικο παραδειγμα το Sonic Boom των Kiss. Mε το καλησπερα 3 κομματαρες-hit (modern day delalih, say yeah, russian rullette). Δεν το χω βγαλει ακομα :P
Και μπορει να ειναι η αγαπημενη μπαντα μου, αλλα αυτο δεν εγινε με το Live to win του Stanley, ουτε με το not a very nice person του Simmons, ουτε με το Music from the elder, oυτε... ουτε...
ΕDIT
not a very nice person : αυτοματη μεταφραση του ασχολ που εγραψα! Επος!