Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: mantinada στις 01/04/09, 22:12
-
Είν' η ζωή ένα παιχνίδι
κι εμείς τα πιόνια της θαρρώ,
γιατί αμείλικτ' είναι τόσο
να καταλάβω προσπαθώ...
Χαρές μας δίνει μια στις τόσες
κι ύστερα πάλι μας χτυπά,
τη μια σε στέλνει στα ουράνια,
την άλλη κάτω σε πατά...
Δεν έχω δύναμη ν' αντέξω
άλλα χτυπήματα σκληρά
όσο θα ζω σε ένα κόσμο
που με το χρήμα με μετρά...
Ειν' η ζωή ένα παιχνίδι
κι εμείς τα πιόνια της θαρρώ,
δίχως καμιά πλέον ελπίδα
δε το μπορώ άλλο να ζω...
-
Περιγράφει την πικρή και ωμή πραγματικότητα...Ποιός μπορεί να το αρνηθεί;Σημεία των καιρών που απέδωσες πολύ εύστοχα!
-
Κι’ όμως βοτάνια έχει η ζωή
το δάκρυ το πικρό σου να μπολιάσεις
ένα χαμόγελο θ’ ανθίσει το πρωί
τον κάβο χωρίς κύμα να περάσεις.
-
Να είστε καλά Γεωργία και Γιάννη...
Καλο απόγευμα!
-
Μαρια,
Το ποιημα σου,πικρο παραπονο στα ματια μικρου παιδιου μου θυμιζει..στη ζωη μας, ομως δεν ειναι ολα ασπρο-μαυρο.. ;)
-
Που χάθηκες εσύ βρε;
Σ' ευχαριστώ για τα λόγια σου!
Αν και, να σου πω την αλήθεια βρε Άκη,
αυτή τη στιγμή μόνο μαύρο βλέπω στη ζωή...
Να είσαι καλά!