Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Μιχάλης13 στις 09/04/09, 14:54
-
Έφτασα χθες στη γειτονιά σου την παλιά
και στην πλατεία που τόσα είχα ζήσει
εκεί που δίπλα στη μικρή τη βρύση
σε είχα πρωτοπάρει αγκαλιά .
Και το παγκάκι που ‘χα γράψει το όνομά σου
είχε πια χάσει κείνο το σκούρο χρώμα .
Μα αλήθεια σαν να μύριζε ακόμα
το πρώτο γυναικείο άρωμά σου .
Ήσουν εκείνο το κορίτσι που αγάπησα
κι ήμουν παιδί που ζούσε για αλητεία.
Μα να το ξέρεις τούτη την πλατεία
μαζί με σένα στην καρδιά μου κράτησα .
Και το παγκάκι που ‘χα γράψει το όνομά σου
είχε πια χάσει κείνο το σκούρο χρώμα .
Μα αλήθεια σαν να μύριζε ακόμα
το πρώτο γυναικείο άρωμά σου .
-
Α, ρε Μιχάλη με τις αναμνήσεις που σκαλίζεις...
...το πρώτο γυναικείο άρωμα...ναι, δε το ξεχνάς ποτέ. Μαζί με αυτό πεθαίνεις!
-
... καλό ... ;)
Θα προτιμούσα βέβαια να λέέι " ... το πρώτο κοριτσίστικο άρωμά σου ... "
(και πιο όμορφα ακούγεται, και πιο καλά κολλάει στο μέτρο ...)
Γενικά, πρόσεξε τα μέτρα σου ... θέλουν δουλειά ....
/nEwBiE 8)