Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: mantinada στις 23/04/09, 02:31
-
Μ' ένα τσιγάρο συντροφιά
κι ένα ποτάμι δάκρυ
να καταλάβω προσπαθώ
πού πήγε τόση Αγάπη...
Πού πήγε τόσος Έρωτας,
πού χάθηκε η Χαρά μας,
ποια Μοίρα θέλησε νεκρά
να δει τα Όνειρά μας...
Τα Όνειρα μας που γλυκά
γεμίζαν τη Ζωή μας,
Ελπίδα ήταν ζωντανή
κι αστείρευτη Πνοή μας...
Πνοή που τώρα μίσεψε,
έρμαιο των Λαθών μας,
πληγών που μόνοι ανοίξαμε
με τον Εγωισμό μας...
-
Θα μπορούσες να το δουλέψεις, τεχνικά, λίγο ακόμη και να βγει διαμάντι.
Διαθέτει μια φιλοσοφική "πνοή" έστω κι αν χρησιμοποιεί σαν όχημα την "χιλιοταλαιπωρημένη" αγάπη.
Αυτό είναι που το κάνει ιδιαίτερο, η φιλοσοφική του χροιά καθώς θέτει ερωτήματα και αναζητά απαντήσεις.
-
Καταλαβαίνω τι εννοείς...
...και σ' ευχαριστώ που διαθέτεις χρόνο για την ανάγνωση και το σχολιασμό των όσων γράφω.
Να είσαι καλά Ωρίωνα,
φιλιά!
-
χαιρετώ την πατρίδα με τα ωραία της
εκτος από το ότι είναι πολύ όμορφο θα μπορούσε
να γίνει και πολύ ωραίο λαικό άσμα (λέμε τώρα αν μελοποιηθεί)
-
Έρμαιο των λαθών μας.... Πολύ μου άρεσε αυτή η φράση...