Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Τίμος Ζούμπος στις 23/04/09, 07:04
-
ΑΝΤΙΦΕΓΓΙΣΜΑ
Σαν αντιφέγγισμα κεριού που τρεμοπαίζει
Πάνω στην όψη του γυαλιού π’ έχει βραχεί.
Το κάθε μου όνειρο θολά παιχνίδια παίζει
Προτού να σβήσει και μ’ αφήσει την αυγή.
Τρελό μου είδωλο σ’ ανώμαλο καθρέφτη
Που βγάζεις γέλιο αν δε σε πάρω σοβαρά
Δες την καρδούλα μου μες στο κενό πώς πέφτει
Δες τις ελπίδες μου πετούν χωρίς φτερά
Τρελό μου είδωλο που ζεις μόνο στην σκέψη
Απ’ τον καθρέφτη σου να βγεις κι όλο χαρά
Τον κάθε δύσπιστο να κάνεις να πιστέψει
Πως είσαι άνθρωπος κι εσύ κι έχεις μιλιά
Σαν αντιφέγγισμα φωτιάς που αργοσβήνει
Πάνω σε τζάμι που το λέρωσε η βροχή
Το όνειρό μου την προσπάθεια αφήνει
Να γίνει αλήθεια και να ζήσει το πρωί
-
Όμορφο λακωνικό με ουσία !
Να ΄σαι καλά και να γράφεις τέτοια πανέμορφα !
-
Τον κάθε δύσπιστο να κάνεις να πιστέψει
Πως είσαι άνθρωπος κι εσύ κι έχεις μιλιά
Καλησπέρα, το παραπάνω δίστιχο μου άρεσε ιδιαίτερα. Πάραυτα, είναι απ' την αρχή ως το τέλος όμορφο. Να είσαι καλά!