Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Ωρίωνας στις 26/04/09, 20:58
-
Φίλος μου έγινε ο καπνός
και συντροφιά μου ο πόνος
Παρέα το ποτήρι μου
τις νύχτες που ‘μαι μόνος
Κερνώ τις αναμνήσεις μου
οινόπνευμα τα βράδια
Παγιδευμένα όνειρα
στ’ απατηλά σου χάδια
Ο αέρας μου φέρνει
ξανά τ’ άρωμά σου
Το ποτήρι μου λέει
συνεχώς «στην υγειά σου»
Τη μορφή σου να έρθει
ξανά περιμένω
Μοιάζω να ‘μια γυαλί
μα βαθιά ραγισμένο
Πως ν’ αρνηθώ τα μάτια σου
τον πόνο πως ν’ αντέξω;
Παγώνω μες το σπίτι μου
κι ας έχει ήλιο έξω
Έφυγες κι άνοιξες πληγές
βαθιά μες την ψυχή μου
Κι όσο ζητάω να χαθείς
μπαίνεις στην προσευχή μου
Ο αέρας μου φέρνει
ξανά τ’ άρωμά σου
Το ποτήρι μου λέει
συνεχώς «στην υγειά σου»
Τη μορφή σου να έρθει
ξανά περιμένω
Μοιάζω να ‘μια γυαλί
μα βαθιά ραγισμένο
-
Όμορφο τραγούδι. Ωραία ζεϊμπεκία γίνεται άνετα.
-
Άρωμα από ένα πανέμορφο της παλιάς εποχής τραγούδι !
Γεύση της χρυσής 10ετίας του -70 που ακόμα σιγοτραγουδώ !
Λίνος Κόκοτος,Δήμος Μούτσης κ.λ.π.
-
..το ποτήρι μου λέει συνεχώς στην υγειά σου.. Πολύ ωραίος στίχος, ξεχωρίζει και αν έχει και γυναικείο μεθυστικό άρωμα....