Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Ααρών Μνησιβιάδης στις 27/04/09, 18:05
-
Μια πόρτα ο άνεμος ανοίγει
στου φθινοπώρου τις βροχές,
σαν φύλλο τώρα σε τυλίγει
σφιχτά κι ολόκληρη σε πνίγει
η άγρια ανάμνηση του χθες.
Καθώς σφυρούν οι μεντεσέδες
σ' ολονυχτίες παγερές
κι αρχίζουν πάλι αμανέδες
θαρρείς και γίνανε τεκέδες
στο σπίτι τ'άδειο οι ρωγμές
βαρύ σκοτάδι σε πλακώνει
τον εαυτό σου κι αν τον καις
το φως που βγαίνει δεν σε σώνει,
τις στάχτες σου μονάχα απλώνει
ο άνεμος και οι βροχές.
-
πολύ όμορφο! Αυτό το σχήμα ομοιοκαταληξιών, Α-Β-Α-Α-Β είναι ένα σχήμα που μ' αρέσει κι εμένα αρκετά, δίνει μια μουσικότητα όταν το συνηθίσεις. Είσαι πολύ καλός, νομίζω η παρουσία σου ανεβάζει τον πήχη εδώ. Πού μπορούμε να βρούμε περισσότερα δικά σου ;
-
ευχαριστώ φίλατε. προς το παρόν στα συρτάρια μου! ;D
-
Δεν πιστεύω πως οι στίχοι σου θα παραμείνουν στα συρτάρια..... :(ε?????χιχι
Πιστεύω οτι πρέπει να είναι δυνατοί στίχοι όπως αυτοί και χρειάζονται μελωδία!!!!!! :D ;)
Εμένα πάντως μου άρεσε πάρα πολύ το συγκεκριμένο!!!!!!!!
Μπράβο :) :) :)