Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: KgSoloman5000 στις 29/04/09, 23:38
-
Βγήκαν μπροστά και διεκδικήσανε φωνή
Κι άρχισε το στόμα τους ν’ αφρίζει,
Να ξεστομίζει λέξεις ακατάληπτες,
Να προμηνύουν το τέλος μας πως θα ’ρθει.
Έσπειραν μες τις σκέψεις μας τον κίνδυνο
Τον περιέγραψαν με τρόπο γλαφυρό
Κι άρχισαν να ωρύονται ότι δε τους ακούμε
Τότε μας θύμισαν το μύθο της Κασσάνδρας
Που έλεγε η Τροία πως θα πέσει
Και δεν της έδινε κανένας σημασία..
Μα οι Κασσάνδρες στο τέλος θα βιάζονται
και οι ψευδοπροφήτες θα επιβιώνουν.
Ξέρουν να συνθηκολογούν όταν χρειάζεται.
Σαν να μην έφτανε που άνοιξαν τις Κερκόπορτες,
Σαν να μην έφτανε που βγήκαν κερδισμένοι,
Τώρα από θέση ισχύος ψιθυρίζουνε
«εμείς αυτά τα είχαμε προβλέψει.»
-
Έτσι είναι, οι ψευδοπροφήτες, διακυρήτουν την ευημερία, αλλά είναι οι πρώτοι που έχουν εξασφαλίσει το πισινό τους με κάθε είδους τρόπο, ακόμη και με προδοσία. Οι Κασσάνδρες από την άλλη, αφρίζουνε και ωρύονται γιατι ξέρουν όχι μόνο πως πλησιάζει το αγγούρι, αλλα ότι θα το φάνε πρώτες δίχως προφυλακτικό.
Πάντως φίλε μου οι άνθρωποι σήμερα - άσχετα με αυτούς που ανοίγουν τις κερκόπορτες, ιδιαίτερα τους ισχυρούς - μόλις τους δώσει ο εχθρός σοκολατάκι, στήνονται στα 4. Όσο τρώνε το σοκολατάκι είναι καλά, μετά όμως κλαίνε γιατί δεν μπορούν κάτσουν.
-
Μου αρέσει πάρα πολύ ως ιδέα και για τις έννοιες που προβάλλει.
Ωστόσο νομίζω οτι θέλει λίγη δουλειά στο ρυθμό του (εσωτερικό ρυθμό, όχι ομοικαταληξία). Δεν είμαι και ειδικός βέβαια...
Πέντε αστεράκια απο εμένα γιατί δίνω μεγαλύτερη βαρύτητα στις έννοιες και όχι στην παρουσίαση τους.