Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Ααρών Μνησιβιάδης στις 01/05/09, 18:18
-
Ατέλειωτη νύχτα κι αυτή
στο μακρόσυρτο τραίνο του χρόνου,
στον αέρα μι' ανάσα κοφτή:
το βαθύτατο πλήγμα του πόνου.
Τ' ουρανού ξεχωρίζω ένα μάτι
σαν φεγγάρι που σκύβει να δεί
γελασμένο θαρρείς από κάτι,
σαν μια κίνηση μόνο μπορεί.
Ας μου γίνει μονάχα η χάρη
να φιλήσει χωρίς προσμονή
το ολόγιομο εκείνο φεγγάρι
την θλιμμένη μου άδεια ψυχή.
-
!!!!!
εμενα παντως μου αρεσε παρα πολυ!!!
-
Πιστεύω ότι έχει στοιχεία από Καρυωτάκη
η γοητεία της θλίψης
μου άρεσε πολύ και μένα
μπράβο φίλε
-
Κι εγώ θα συμφωνήσω με τα παιδιά!Μου άφησαν μια πολύ ευχάριστη στιχουργική γεύση στο διάβασμά τους οι στίχοι σου!
-
Κι εμένα μου άρεσε περισσότερο από όλα το ύφος. Πραγματικά θυμίζει προπολεμική ποίηση, πράγμα καθόλου κακό, το αντίθετο μάλιστα. Θα θέλαμε κι άλλα δείγματα γραφής Κε Μνησιβιάδη...