Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: KgSoloman5000 στις 05/05/09, 00:04
-
Στάθηκα μες τη συννεφιά του πρώτου μας χειμώνα.
Απρόσμενα ήρθε κι έφυγε.
Εσύ δε θα θυμάσαι.
Πάντα ονειρευόσουν ήλιους
σε φόντο καταγάλανου ουρανού
και ξεγελιόσουν.
Βρέθηκα μέσα στη βροχή που ακολούθησε,
να ψάχνω τι έχει φταίξει.
Ήταν ο άνεμος των φαιδρών προσδιορισμών σου
που έστειλε τη μπόρα καταπάνω μου
κι έπνιξε εν τη γενέσει τους
τις όποιες μου διαθέσεις ;
Και εν τέλει ακόμη αγνοώ
πως βρέθηκα να παριστάνω το μετεωρολόγο
των τεθλασμένων σου προσδοκιών.
Μούσκεμμα ήμουν, σε κοιτούσα.
Ήλπιζα θα μου πέταγες
της λύπησης σου τη σκισμένη ομπρέλλα.
Έπειτα εγώ σαν αφελής
από το θολό το τζάμι της ανταπόκρισης σου
πάλευα να διακρίνω σιωπηλά
την παραμορφωμένη εικόνα σου.
Πια παραδόθηκα να ζωγραφίζω μουσκεμμένος
ανούσιες τρίλιζες πάνω στην υγρασία σου.
-
μ'αρεσει που ελεγες τις προαλλες οτι δεν εχεις εμπνευση τελευταια... ;)well done!
-
Με περισσή ποιητική ευγλωτία !...
Πανέμορφο !...
-
Αξιοζήλευτο λεξιλόγιο, όμορφες εκφράσεις που μαρτυρούν την παιδεία σου,πολύ μου άρεσε..και αυτό!
-
Θα σταθώ πέρα απο το πλούσιο λεξιλόγιο, αυτό που μου άρεσε ήταν το νόημα σε αυτό το ποίημα...
όταν περιμένεις καποια πράγματα να διορθωθούν αλλά αυτά ολοένα και χειροτερεύουν..
Αν και σαν θέμα μου ήταν "δυσάρεστο" συνέχισα να το διαβάζω... στάθηκα στο "σαν αφελής".. πραγματικά πολύ εύστοχο...
Μοιάζει αφέλεια να περιμένεις να γυρίσει κάτι που δε πρόκειται (άλλωστε κι εσύ το ξέρεις)
στην πραγματικότητα είναι μια κρυφή επιθυμία ότι δεν τέλειωσαν όλα...