Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ivikos στις 17/05/09, 08:57
-
Κοιμήθη η πόλη, ξάφνου ακούστη ένα κλαρίνο,
μ’ ένανε ήχο που ξυρίζει σαν μπουγάζι
θρήνος καημού, από που Θε’ μου να πηγάζει,
κι εσύ ρωτάς αν έχω έρθει για να μείνω
Θα γίνω αγέρας στ’ όνειρό μου να σε σπρώξω
να τροχιστούνε της αγάπης τα νυστέρια,
δεν είναι εύκολο η βροχή να βγάλει αστέρια
θέλει αιώνες να πλεχτεί ουράνιο τόξο.
Μίλια του δρόμου, κι ο καιρός βαρύς στην δύση,
σε μιά πανσιόν τα όνειρά μας θα σου ράψω
δος μου φιλί, και το τσιγάρο θα σου ανάψω
δική μου θα ‘σαι, μέχρι η καύτρα του να σβήσει.
Καντήλι απρόσμενα σβηστό, κι η γη παγώνει,
«δελτία τύπου» για εξωγήινα λεν όντα
δεν βγάζει η αγάπη πια φιλιά για προιόντα,
μοιάζει με τραίνο που κυλά χωρίς βαγόνι
13.05.09