Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ivikos στις 02/07/09, 08:59
-
Βουνό τα πάθη μας σαν να ‘ναι ο Ψηλορείτης,
στις διαδρομές μου ξαφνικά σε είχα χάσει
σε ξαναβρήκα όταν σε είχα πια ξεχάσει,
μοιάζει η αγάπη μας κρυμμένος συμμορίτης.
Η στέγη τρύπια, και σταλάζει η οροφή της
ξυράφια οι άνεμοι, μας έστειλαν στη δύση
«Πώς να κολλήσει το γυαλί που ‘χει ραγίσει»
η παροιμία είχε πει, κι ένας προφήτης
Σβηστά τα φώτα στις γωνιές του Παραδείσου.
Μου λες κρατώντας τον παμπάλαιο το χάρτη
να ξαναμπώ, αφού σηκώσω το κατάρτι
σε άγρια πέλαγα με βάρκα το κορμί σου.
Βίρα τις άγκυρες, και όρτσα τα πανιά μας
να ξαναμπούμε στων ερώτων μας τα δάση.
Και να μπατάρουμε τι θα ‘χουμε πια χάσει,
έτσι κι αλλιώς είναι μεγάλη η παγωνιά μας