Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: augo στις 06/07/09, 13:09
-
Με ροδοπέταλα σκεπάζεις απαλά
κι όλο δροσίζεις μιαν ανήσυχή μου σκέψη
αυτό το γέλιο που τον πόνο έχει γιατρέψει
ποτάμι γίνεται και μέσα μου κυλά.
Γίνεται θάλασσα ξεχύνεται μπροστά
στην πιο κρυφή κι αθέατη πλευρά μου
απ΄τον ορίζοντα του σκοτεινού θαλάμου
έχω σαλπάρει, ταξιδεύω στ΄ανοιχτά.
Σ΄όλα τα μήκη, σ΄όλα τα πλάτη
σ΄όλα τ΄αστέρια, σ΄όλη τη γη
θέλω μαζί σου να ταξιδεύω
να σε γυρεύω και να ΄σαι εκεί.
Μες του κορμιού σου όνειρά μου φωτεινά
όλο μεθούν αγγελικά με χάδια
κι αναριγούνε του ανέμου τα υφάδια
όταν ακούνε τη χαρά μου να ξυπνά.
Να με κερνούσες κάθε μέρα σαν κι αυτή
με τον ανθό σου, με το νέκταρ σου και να 'χα
σ΄όλο τον κόσμο ένα βλέμμα σου μονάχα
να μ΄οδηγεί σε κάποιαν έρημη ακτή.
-
Όμορφο.. απαλό σαν χάδι.. :)
-
Πολύ ωραίο ταξίδι , καλύπτει με τον καλύτερο τρόπο , όλα τα μήκη και τα πλάτη του ορίζοντα . Μπράβο σου !