Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: rakenditos στις 21/07/09, 21:52
-
Ακου της Νυχτας Παναγια
μεσα μου αφριζει ο θυμος
θελω να καμω φασαρια
να γινει αποψε χαλασμος.
Τον κοσμο αυτον να τον γκρεμισω
ν απλωσ' ολουθε συμφορα
μες στην φωτια να κολυμπησω
αυτην την ησυχη αγορα.
Μαυρο θεριο και αγριο κυμα
που καταπινει τις ψυχες
να ταν μαχαιρι αυτο το ποιημα
να σου τρυπησει τις πληγες.
Σφυρια τα λογια να χτυπησω
καθε ζωης τον νιο καρπο
νεκρο το στομα να φιλησω
καθ εφιαλτη που αγαπω.
Δεν εχει εξηγηση καμια
κι αυτη η αρρωστια γιατρικο
που αναζητω την ευτυχια
μεσα σε καποιο φονικο.
Μα η καρδουλα μου ντυμενη
τουτα τα ρουχα δεν μπορει
σφιχτα στα σιδερα δεμενη
και το κελι δε την χωρει.
Μεσα μου λυκοι αλυχτανε
ξυπναν ανημερα θερια
τα ονειρατα δε με κρατανε
που εγω διψω για λευτερια.
Ειμαι ενα κτηνος κλειδωμενο
σενα καλουπι ευπρεπες
μην με κοιτατε
τον καημενο
δεν παρεκτραπηκα
ποτες....
-
Φίλε ρακένδυτε, σε εποχή πραγματικής και ουσιαστικής ειρήνης, λες να ήθελε αυτός ο ανθρωπάκος να παρεκτράπει ? Από ότι φαίνεται εδώ ο αγαπητός, ζει σε μιαν εποχή που τον γεμίζει μίσος και πάλι προσπαθεί να κρατά τις ανύπαρκτες ή φανταστικές ισορροπίες. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό που λέει παρεκτροπή, είναι απλώς η εξωτερίκευση των συναισθημάτων που του έχει δημιουργήσει το περιβάλλον του και μάλλον ο μόνος τρόπος να επιφέρει την τάξη στην παράφορα εκτρεπόμενη πραγματικότητα.Είχα διαβάσει σε ένα κομμάτι ενός ξένου μυθιστορήματος, τον γιο ενός νέγρου που γέμιζε μίσος, όσο έβλεπε τον τρόπο με τον οποίο φέρονταν στον εργατικό και ηλικιωμένο πατέρα του. Κάποια στιγμή λοιπόν του είπε ο πατέρας του, μη τους δίνεις σημασία, άστους "να τρώνε, να τρώνε και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που θα ξεράσουνε."