Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Crool στις 05/08/09, 04:33
-
Επειδή η θάλασσα δε γνωρίζει από..."μοντερνισμούς", "αναχρονισμούς" και "τάσεις" των διαφόρων εποχών του ανθρώπου, μα παραμένει
αιώνια απαράλλαχτη στην όψη τις...συνήθειες της, και στη ψυχή μας μέσα...
Θάλασσα πάλι σε κοιτώ απόψε που αστράφτεις
και λαμπυρίζει απάνω σου κοντόγεμο φεγγάρι
όμως δε θέλω έτσι στεγνός απ` όξω να κοιτάω
τη γυάλινη μπουνάτσα σου το διάφανό σου τζάμι
αφού και πάλι μέσα μου αφρίζεις και χτυπιέσαι
ή φουρτουνιάζεις ή λαδιά ίδιο μου φέρνεις πόθο
κι ανομοιοκατάληχτα θέλω πολλά να γράψω
ίσα που νά` χουνε ρυθμό όπως το λίκνισμά σου
π` απόμεινα δίχως σκαρί ξερός να σ` αγναντεύω
άνυδρος απ` τις στάλες σου άψητος απ` αλάτι
μακριά να στέκω ανήμπορος μονάχα να κοιτάζω
σαν οι αγέρηδες χυμούν απάνω στο κορμί σου
κι η σοροκάδα στρίμματα και τρούμπες σου γυρνάει
και στροβιλίζ` η άχνη σου ως τις κορφές των δέντρων
τα πεύκα και τα γέρικα τα λιόδεντρα ν` αχνίζεις
κι ο σκυλογάρμπης ο τραχύς με τις κυκλοθυμιές του
που μια ξανοίγει ουρανό, με μιας τον σκοτεινιάζει
κι αστροπελέκια αυλακιές στα στήθια σου βροντάει
κι άξαφνα φέρνει ξάνοιγμα καταμεσής με ήλιο
σαν τη μανία του τρελλού π` απότομα κοπάζει.
Για στου νοτιά το συριγμό, η στου βοριά το βούισμα
σα γίνεσαι χορεύτρια στο ξέφρενο ρυθμό τους
δε θέλω αλάργα να κοιτώ την όψη σου απ` τον κάβο
κι όταν σου σκαρφαλώνουνε στα κύμματα καίκια
μπότηδες καραβόσκαρα και χέλια τρεχαντήρια
κι αγκομαχούνε οι σκαρμοί και τρίζουν τα μαδέρια
κι ο καπετάνιος βλαστημά την ώρα του τη μαύρη
π` άφησε χάδι ζεστασιά, με σένα να παλεύει
τη πλώρη κόντρα να βαστά να μη τονε μπατάρεις
και σαν σου φύγει η ορμή και κόψει ο αγέρας
και μείνει κείνο το βουβό το ήσυχο το κύμα
κι ειν` η χαρά για τον ψαρά που καρτερεί μπουνάτσα
που ξέρ` όλα τα χούγια σου κι όλα σου τα στριμμένα
στο παραγάδι δόλωμα και στη ψυχή ελπίδα
καθώς γλιστράει το σκαρί στο τελευταίο φέγγος
Και σαν το κυμματάκι σου ίσα που ψιθυρίζει
κι όλη την άκρα του γιαλού ανάλαφρα χαιδεύει
και η υγρή η αύρα σου το πρόσωπο δροσίζει
δε θέλω να μαι γω στεγνός εδώ στον κάβο απάνω
δίχως σκαρί κι αδόλωτο στα χέρια μου τ` αρμίδι
βαρκάδες σε ακούνητες γλυκιές νυχτιές να χάνω
κι όταν της φύσης τα στοιχειά τα μυστικά σου λένε
να μην τα αφουγκράζομαι και μακριά σου να`μαι
γιατί σαν ψάρι σπαρταρώ που η στεριά το πνίγει
μα στα πλατιά σου τα νερά μερεύω και στεριώνω...
-
Δε βρίσκω λόγια Νικόλα...θα σου γράψω την πρώτη λέξη που ήρθε στο μυαλό μου όταν διάβαζα αυτούς τους συγκλονιστικούς σου στίχους:αριστούργημα!!!
-
Με Γεωργία: ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!!!!!!!!!!!!!!
Εύγε σου φίλε Νίκο!!!!!!!!!!!!!!
-
Γεωργία, Θανάση πραγματικά με τιμούν τα σχόλιά σας!!
Σας ευχαριστώ πολύ!!!!