Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: rakenditos στις 07/10/09, 01:46
-
Μου αρκει ενας πλανητης να κατσω
γεματος ταξιδια χωρις προορισμο
και νοημα -
κανενα.
Μια κουβερτα απο φυλλα του δρομου.
Και εσυ.
Μου αρκει να μετρω,
να θυμαμαι ως το δεκα
και σαν την λεπιδα
εγω
να αγαπω το μηδεν.
Τα βραδια μου αρκει
να κολυμπαω στα πιο παραξενα ονειρα.
Και μια ζωη να γυρευω
που θα μπορουσε να ειναι και αλλιως.
Μια σελιδα λευκη
για μια ολοκληρη ημερα.
Μου αρκει και μετρω.
Και ζω και δε ζω.
-
Πως μπορει κανεις να συμβιβαστει στη μετριοτητα οταν εχει ζησει το απολυτο;
Ενας πλανητης να κατσω
Μια κουβερτα απο φυλλα του δρομου να ζεσταθω
Κι ενα χαμογελο για να κρυφτω....
Το τιποτα καλυτερο απο το λιγο!
Κι ας ειναι καλα τα ονειρα...
Rak, δεν ξερω αν το καταλαβες, αλλα πολυ μου αρεσε!
-
χαιρομαι!!! ;D
-
Φοβερή έμπνευση Ρακένδυτε. Μπράβο σου !!!
* Άλλαξε κάτι στον τρόπο γραφής ( κεφαλαία , κόμματα ,τελείες βλέπω ) ή απλώς έτσι προέκυψε ;
-
γεια σου ipea!
μπα...κεφαλαια , τελειες κτλ μπαινουν παντα οταν χρειαζεται... αυτο που λειπει παντα ειναι οι τονοι λογω βαρεμαρας!!!!