Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: rakenditos στις 06/11/09, 19:07
-
Και αφου δεν ειχα τιποτα καλυτερο να κανω
αποφασισα να φυγω.
Δευτερα.
Περασα απο το μαγαζι του κυριου Μιχαλη. Ειχε μαζεψει απο το δρομο κατι παλιοσιδερα
και τα καμε εργαλεια.Στη βιτρινα περιμεναν ουρες για να δουνε πως γινηκε κατσαβιδι
ο λιωμενος χαλκος και πως οι ατσιδες
κανανε λαμες γυαλια και καθρεφτες
απο μισα αντικειμενα.Και ενταξει.
Τεταρτη.
Ξεδιπλωσα ενα λευκο σεντονι στο κατω μερος
της λεωφορου.
Το σταυρωσα σα βασιλοπιτα (χωρις να ξερω γιατι μα σκεφτηκα πως θα ταν αστειο)
και εβγαλα απο τις τσεπες μου
δυο που χα κερματα παλια
ενα ρολοι χαλασμενο
σκορπια καλωδια
χορδες
και ενα κιτρινισμενο ζευγαρι φακων
που μου ειχαν γερασει.
Ο κοσμος περνουσε.Μα με ειχε χεσμενο.
Παρασκευη.
-τι τα θες ολα αυτα?
-αυτο το σεντονι ειναι το μαγαζι μου και αυτα τα μισα η σοδεια μου.Περιμενω ουρες να φτιαχτουνε σε λιγο μπροστα και εγω ο τυχερος οχι μοναχα θα τα διωξω μακρυα μου μα κοσμος πολυς θα χαρει να τα παρει.Μακρια μου.
-γελιεσαι.Αυτα δεν αξιζουν
-το ξερω.Μα με αυτα ισως μπορεις κατσαβιδια να φτιαξεις
λαμες
γυαλια
και καθρεφτες.
Και ετσι περιμενω τη μερα που θα φυγουν μακρια μου
και κοσμος πολυς
θα χαρει να τα παρει.
Τα βραδια κοιμαμαι στο ιδιο λευκο σεντονι
και ονειρευομαι τι
θα μπορουσαν να γινουν.
Μακρια μου.