Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: augo στις 17/01/10, 12:23
-
Ξημέρωσε κι έχω χαθεί στα βάθη μιας γαλήνης
που συναντά ξενέρωτα το δρόμο στη φυγή
παρασιτώ γαλάζια της θύμησης εκείνης,
του έρωτα, της θάλασσας, του απρόσμενου που αργεί.
Ξημέρωσε, χαιρέτησα του πόλους της σελήνης
τον ήλιο σαν κατάπλασμα μαζεύω βλοσυρά,
να χαίρομαι δεν θα ΄πρεπε ζωή μ΄αυτά που δίνεις,
την γέννηση, το θάνατο σ΄ ατέρμονη σειρά;
Ξημέρωσε και φόρεσα τον γιορτινό μανδύα,
σκοτώνομαι σφυρίζοντας να τρέξω στη δουλειά,
πετάω τα κουρέλια μου που φέρνουν αηδία
στους άλλους, μα σε ΄μενανε κρυφή παρηγοριά.
Έχω χαθεί, το ξέρω πλέον
εδώ πατώ κι αλλού βρίσκομαι
σέρνω τα βήματα σα νάμαι χαμαιλέων,
κομήτης άστεγος προσπέρασα τη Γη
πενθώ μαζί της, αναλίσκομαι.
-
San ergo poli dynato, augo!
Empneysmeno!
San noima, thlivero!
Kai dystyxws ekfrazei pollous! Alla den einai makria i alli pleyra! H aisiodoksi opsi mias yperoxis kathimerinotitas! Mias gematis zwis...
ligi perissoteri dynami thelei... Kai mia pio kathari matia!
Sto myalo einai ola! As gyrisoyme ta vlemmata ap tin alli pleyra! Ola tha einai pio omorfa otan emeis ta vlepoume san omorfa!
(gkrrrr greeklish... ta misw, ta misw, ta misw! >:( )