Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Μιχάλης13 στις 20/02/10, 22:35
-
Ήρθα μου είπες ,
κι ας μη θυμόμουν πως υπάρχεις εδώ πέρα .
Ήρθα και έχω μια θάλασσα στη χούφτα
για να ξεπλύνεις όση σκόνη σου φορούν .
Μέσα στην τσέπη μου είπες ,
αναπνέουνε δυο σπόροι όνειρο
για να φυτέψεις ένα δέντρο στο μπαλκόνι .
Κι ίσως μέσα στον ίσκιο του να κρύβεσαι
να μη σε βλέπουν φωτεινές ματιές , να μη σε καίνε .
Ποιος δρόμος μυστικός να σ’ είχε φέρει εδώ ,
χάμω από τον κόσμο και στης φυγής τα σύνορα ;
Ποιο παραμύθι να ‘χες ντύσει με τις ευχές
που ‘χα αγγίξει ένα βράδυ κοιτάζοντας τα αστέρια ;
Ποια μουσική ψιθύριζες που ‘χε φυλάξει ο καιρός
στο εφηβικό εκείνο το μεθύσι ;
Άλλαξες μου είπες ,
έχεις ντυθεί με βλέμμα ξένο
και γέμισες ρυτίδες την καρδιά .
Κι έχει η ανάσα σου τη γεύση Κυριακάτικης βροχής
που τιμωρεί τις στέγες γέρικων σπιτιών .
Μη φοβάσαι μου είπες ,
έχω κρατήσει χίλια χρώματα για σενα
να ζωφραφίσω κάθε βήμα σου .
Κοίτα στον καθρέφτη μου φώναξες ,
άφησα έναν ήλιο να ανθίσει τα χρόνια εκείνα
που κοιμόσουνα κατάκοπος
με ανοιχτά τα μάτια προς τον ουρανό .
Και τότε κρέμασες ένα χαμόγελο αληθινό
από τη λάμπα τη σβηστή .
Ήρθα μου είπες
και έχω φορέσει ανοιξιάτικο φουστάνι
να περπατήσουμε μαζί στα ανοιχτά του κόσμου μονοπάτια .
Ήρθα μου είπες
μα εγώ είχα κιόλας φύγει .
-
Κρίμα να τελειώνει έτσι ένα τόσο ωραιο ποίημα, μελαγχόλησα...