Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: mati στις 26/02/10, 12:34
-
Εκείνα τα μάτια…
Σαν με το κάρβουνο ζωγραφισμένα
από ζωγράφου άγνωστου το χέρι…
Το χέρι, τόσο μικρό κι ας μου ζητούσε
να χωρέσει όλου του κόσμου την ελπίδα
στην παλάμη του…
Στην παλάμη που ικέτιδα γινόταν
μα ήταν κι ανήμπορη να κλείσει μέσα της
μια υπόσχεση…
Και, ποια υπόσχεση θα ήταν αυτή
που θα τρυπούσε τον καμβά, τον ξεφτισμένο,
αναλαμπή να γίνει στα μάτια…
Σ’ εκείνα τα μάτια που, σαν από κάρβουνο
ζωγραφισμένα, σ’ άτεχνο πορτρέτο,
στον καθρέφτη τους αντανακλούσαν
ένα φως…
Το φως των φαναριών…
-
Άψογο από κάθε άποψη.
Χειρίζεσαι τη γλώσσα σαν να είναι ένα απλό παιχνιδάκι για σένα, ο λόγος σου "ρέει".
Δέξου τα συγχαρητήριά μου τόσο για τη θεματολογία σου, όσο και για το ξεχωριστό διάλεγμα
των λέξεων.
Συνέχισε...
-
Περιεκτικό και πολύ δυνατό. Είναι ότι περίμενα από αυτό το mati. Περιττό να συγχαρώ κι εγώ, δεν το χρειάζεσαι. Το μόνο που βλέπω χρήσιμο, είναι ένα στυλό, ένα χαρτί και την έμπνευση σου που θα μας χαρίζει τέτοιες... ποιητικές στιγμές. ;D
-
anagnostis και Ν.Κ., σας ευχαριστω...