Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ΡιχάρδοςΜαυροπερισσότερος στις 03/04/10, 16:40
-
Πως εύχομαι κάτι φορές
να μπορούσα από σώμα κι αδυναμίες
να δραπετεύσω
κι ανέμελος να ξεκινήσω
για των θεϊκών διαδρόμων της νόησης την εξερεύνηση.
πείνα, κούραση, πειρασμοί
ξεθωριασμένες να’ ναι θύμησες
στη νεοσύστατη μου μνήμη.
Και καθώς με τα νοητά φτερά μου
όλο και πιο ψηλά θα ελίσσομαι στα παλάτια του στοχασμού
-πιο λαμπρά από κάθε χρυσάφι-
εκεί γαλήνη κι ευτυχία
θα αισθανθώ να τρυπούν τα ρουθούνια μου
Εκεί να ζω θ’ αρχίσω.
Τις υψηλές μου σκέψεις χαλάει
η ξαφνική ενθύμηση του Ικάρου.
Τα λιωμένα απ’ τον Θεό Ήλιο φτερά του
Σκληρά κεντρίζουν τις φιλοδοξίες μου.
Κι έτσι διαλέγω –από συνήθεια ίσως-
Στα ρηχά νερά του Αιγαίου να κολυμπώ
Ευλογημένα παγιδευμένος στα Επουσιώδη.
-
Στέλνω και εγώ για πρώτη φορά κάτι από αυτά που κατα καιρούς γράφω...Θα χαρώ να ακούσω κάθε σχόλιο θετικό ή αρνητικό. Καλό Πάσχα σε όλους!! :)
-
Είναι ωραίος ο τρόπος που έχεις εμψυχώσει την ιδέα σου, και αν θες να την κάνεις και τρόπο ζωής, θωρακίσου με γνώση και ευσέβεια, και κανείς δεν θα μπορεί να σου λιώσει τα φτερά .