Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ΡιχάρδοςΜαυροπερισσότερος στις 14/04/10, 23:34
-
Φαντάζεται κανείς λουλούδια, άνθη
άγγιγμα χεριών και ψυχών στο μισοσκόταδο.
Φαντάζεται εμπνευσμένα λόγια, ποιήματα αισθαντικά και γέλια
δύναμη ζώσα της ψυχής, ένα εφαλτήριο για τα όμορφα και τα σπουδαία…
Μα ο δικός μου έρως είναι μέγγενη
Πνιγμός βραδύς, εκούσια αυταπάτη
δέσιμο χεριών και πνεύματος
Φυλακή χωρίς αχτίδα ήλιο.
και το χειρότερο;
νιώθω το μέσα μου στο τερατούργημα αυτό
να φθίνει, να σκορπίζεται
νιώθω μικρός να καταντώ, ελάχιστος
και την ψυχή μου κάθε μέρα μικροτέρα…
-
Πίστεψέ με, θα βρεις πολλούς που βλέπουν τον έρωτα έτσι...Πολύ μου αρέσουν οι στίχοι σου, στο έχω ξαναγράψει, πάντα με προβληματίζουν ευχάριστα. ;)
-
Μερικές φορές είναι κι έτσι ο έρωτας, απ τη σκοτεινη πλευρα του φεγγαριού...ευτυχώς υπάρχει και η φωτεινή του πλευρά...κάποιες άλλες. Εσύ τις συμπεριέλαβες και τις δυο μέσα στο ίδιο ποίημα, γαι να μην ξεχνάμε τη μια όταν είμαστε στην άλλη φαντάζομαι.
-
Όχι ακριβώς Αρέθα, περισσότερο είναι περιγραφή μιας κατάστασης του παρελθόντος...Και αντιδιαστολή με το πως έχω την εικόνα του ερωτα στο μυαλό μου...Βέβαια οι εικόνες που έχουμε είναι για να γκρεμίζονται και να αναγεννώνται, ή απλά να αλλάζουν, με το χρόνο και τις βιωματικές εμπειρίες του καθενος