Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: rakenditos στις 09/05/10, 01:37
-
Ανθρωπακια ανθρωπακια
γελαστα μου μυρμηγκακια
τα πιο αθωα προσωπακια
γεροι αντρες και παιδακια
νοτες φωτα παλαμακια
ειναι τουτα τα στιχακια
δυο παρανομα φιλακια
στον λαιμο και τα μαλλακια.
Η παρασταση αρχιζει
ροδα ειναι και γυριζει
σαν ημερα που αλλαζει
και στα ματια σας κοιταζει.
Ανθρωπακια μου καημενα
ματια ομορφα θλιμμενα
χειλη κοκκινα σφιγμενα
και αχ συμφεροντα θιγμενα
σας μιλανε θυμωμενα
οπως κανουν και σε εμενα?
Μες στην ταξη αφηρημενα
μαθητουδια ερωτευμενα.
Η παρασταση αρχιζει
ροδα ειναι και γυριζει
σαν ημερα που αλλαζει
και στα ματια σας κοιταζει.
Ομορφα μου ανθρωπακια
κακομουτσουνα αγγελακια
σε υπογεια μπαρακια
και του ερωτα κολπακια
οσοι τα καναν πλακακια
κολλητοι και φιλαρακια
του Αιγαιου κυματακια
με σωσιβιο και μπρατσακια.
Η παρασταση αρχιζει
ροδα ειναι και γυριζει
σαν ημερα που αλλαζει
και στα ματια σας κοιταζει.
Στο συρταρι κλειδωμενα
ραβασακια φυλαγμενα
βραδια σπιτι νυσταγμενα
μια κιθαρα και μια πενα
ροζ καρδουλα στην καδενα
στα δεκαξι σου παρθενα..
μα απο πισω μπαινουν τρενα
ανθρωπακια αρρωστημενα.
Η παρασταση αρχιζει
ροδα ειναι και γυριζει
σαν κλεψυδρα που αδειαζει
και γελωντας σας κοιταζει.
Ανθρωπακια διεστραμενα
νηστικα , καταραμενα
μες στην κολαση ριγμενα
χρονια τωρα πεθαμενα
τι με νοιαζουνε εμενα
τα κορμια σας τα σκισμενα
σας γνωριζω ενα ενα.
Μα δεν θελω πια.
Κανενα.
-
" Ανθρωπακια διεστραμενα
νηστικα , καταραμενα
μες στην κολαση ριγμενα
χρονια τωρα πεθαμενα
τι με νοιαζουνε εμενα
τα κορμια σας τα σκισμενα
σας γνωριζω ενα ενα.
Μα δεν θελω πια.
Κανενα."
Και μετά από αυτό πρέπει να πω κάτι εγώ;..Ιδιοφυές..