Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ivikos στις 22/05/10, 08:27
-
Όταν τα μυριοσκέπαστα τα όνειρα βαρύναν
κι η καταχνιά σε σκέπαζε τις ώρες της αυγής
φτάναμε μες στη σκέψη σου, κι εγώ, κι αυτοί που λύναν
τα μάγια απ’ τη λησμονιά, απ’ τον καημό να βγεις
Κι άνοιγες τα κιτάπια σου μ’ ένα κερί τις νύχτες
να μου διαβάζεις σύθαμπα τις λέξεις τις κρυφές
για της καρδιάς τ’ ανώδυνα, για της ψυχής τους δείχτες
γι’ αυτές που αγάπες γκρέμιζαν από τις κορυφές
Τώρα μες στα σκοτάδια τους πως να σε διακρίνουν
αυτοί που λέγαν κάποτε τρελά πως σε αγαπούν
ποιοι σε δικάζαν μάτια μου, ποιους βάλαν να σε κρίνουν
και ποιοι είναι αυτοί οι αδέκαστοι που «φταις εσύ» θα πουν;
Μα άκου με αν θέλεις και μην πεις πως σε καημών ρυάκι
ρούχα θα πλύνεις έρωτα ν’ απλώσεις τις αυγές,
ψάξε πηγές απέθαντες, στρέψε αλλού το αυλάκι
αγάπες που σε πούλησαν, ξέχνα, και σε άλλα βγες!!!!!
26.02.2010
-
"Μα άκου με αν θέλεις και μην πεις πως σε καημών ρυάκι
ρούχα θα πλύνεις έρωτα ν’ απλώσεις τις αυγές,
ψάξε πηγές απέθαντες, στρέψε αλλού το αυλάκι
αγάπες που σε πούλησαν, ξέχνα, και σε άλλα βγες!!!!!"
Πολύ ωραία αυτή η στροφή και πολύ σοφή φίλε μου Θανάση.Ομορφο στο σύνολό του, αλλά ξεχώρισα αυτούς τους στίχους ;)
-
Γεωργία μου
σ'ευχαριστώ για το πέρασμα και το σχόλιο......
κατά σύμπτωση, κι εμένα αυτή η στροφή η τελευταία
μου έχει καθίσει πιο όμορφα από τις υπόλοιπες....
Να είσαι πάντα καλά, καλό μου φιλαράκι
και να τα λέμε!!!!!!!!!!!!!!