Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: pimami στις 02/06/10, 09:35
-
οι πεζόδρομοι των ανθρώπων
διάδρομοι απογείωσης
φτερά σπαρμένα στις πλάκες
ζωές που καρπίζουν
παρασιτούν η μία στην άλλη
Φτιαγμένοι από λέξεις
ανακατεύω το γυάλινο δοχείο να τραβήξω τον κλήρο
με τη διάφανη τύχη στο μάτι
ήρθε το αδειανό χαρτάκι στα χέρια μου
Έχω τον πολυτιμότερο μπαλαντέρ και την πιο ιδιοτελή συμπάθεια
για τους συμπαίκτες
Μοιράζω περσόνες
έχω ένα όνομα για τον καθένα
είμαι η μάνα
που γκρεμοτσακίζεται στα απόνερα της πτήσης τους
Λέξεις εδάφους-εδάφους για όλους
ψάχνουν στόχο
Δε θέλω την παρέα σας
η σκληρότερη παρτίδα έχει έναν παίκτη
και θα ήθελα να κερδίσω πολλά ή να τα χάσω
όλα
θα ήθελα
-
Μου αρεσει πολύ Πι, σκεφτομαι αν ο άνθρωπος που θελει να κερδισει πολλά ή να τα χάσει ολα μπορει να ζει σε τετοιο κινδυνο για πολύ χρονο. Μου φερνει στο νου την εικονα ενος ανθρωπου που τεντωνεται >:D υπερβολικα.
-
Έχεις δίκιο Αρέθα.. και σ αυτό το "θα ήθελα" στο τέλος κρύβονται αυτά που λες.. Μ άλλα λόγια μια τέτοια παρτίδα που στα μάτια σου τα ίδια θα μπορούσε να σε κάνει ήρωα, έχει τους συμβατικούς εκείνους κινδύνους που δρουν αποτρεπτικά στο να ακολουθήσει κανείς έναν τέτοιο δρόμο.
-
Ωραίο Πινάμι!!!
"Δε θέλω την παρέα σας
η σκληρότερη παρτίδα έχει έναν παίκτη
και θα ήθελα να κερδίσω πολλά ή να τα χάσω
όλα"
[/size]
[/size]Είναι ο μόνος δρόμος όπου μπορείς ν' ανακαλύψεις τη δύναμή σου, στο τίποτα ή στα πολλά.
[/size]Το μέτριο σε περιορίζει. Νομίζω αξίζει τον κόπο!