Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: elian στις 19/06/10, 18:13
-
Κουβάρι με χρωματιστές κλωστές,
γενναίες μήτρες κλέβουν τις στιγμές.
Όνειρά θαμμένα στη βροχή,
άγνωστοι τρανοί γραμματικοί
σχοινοβατούν σε γκρίζες εποχές.
Φλόγες τα μάτια σου,νύχτες φωτίζουν.
Διάττοντες αστέρες βουτούν στο γιαλό.
Πάνω στους ώμους σου βράχοι δακρύζουν.
Κύματα βρέχουν στείρο ωκεανό.
Πολλές σκοτούρες τώρα το μυαλό,
γριά λεχώνα σέρνει το χορό.
Άνοστες κι αχόρταγες φωνές,
πλήθιοι κι ανώνυμοι εραστές
ακροβατούν σε γκρίζο ουρανό.
-
Πολύ καλό φίλε elian μου αρέσει ο αλληγορικός τρόπος γραφής, στο ποίημα σου.
Αν και ακόμα δεν έχω καταλάβει το νόημα του ποιήματος. :)
-
Σ' ευχαριστώ sofitia προκαταβολικά που το διάβασες.προσπαθώ να μένω ανεπηρρέαστος από τον τρόπο γραφής προγενέστερων στιχουργών(δεν τολμώ να πω ποιητών).Μερικές φορές υποπίπτω όπως όλοι μας σε μιμητικές πρακτικές.Όσον αφορά για τη συγκεκριμένη στιχουργία η αλληγορία ``πέφτει σύννεφο`` όπως θα 'λεγε κι ο λαός.Θα σ' αφήσω να το ξαναδιαβάσεις μέχρι να καταλάβεις το νόημά του,όχι κι αιωνίως :) !Σ' ευχαριστώ εν κατακλείδι που το βρήκες ενδιαφέρον.