Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: gkou στις 16/09/10, 08:57
-
Τόσα πρόσωπα γύρω μα όλα φαίνονται ίδια,
όμοιες σκόρπιες φιγούρες ως κι ο φόντος κοινός.
Τα στεγνώνουν τα χρόνια, τα κουράζει η συνήθεια…
οι ψυχές δεν αλλάζουν κι ας αλλάζει ο καιρός.
Μα εσύ διαφέρεις , σε λένε Χριστίνα,
το δικό σου το βλέμμα πλημμυρίζει χαρά,
που δαμάζεις τον πόνο και ας παλεύεις με ‘κείνα
που τρομάζουν τους άλλους σ’ όνειρα εφιαλτικά…
Κι αν τυχαίνει να κλαίω ενώ γύρω γελάνε,
κι αν μαγκώνουν οι λέξεις σα θηλιά το λαιμό,
σαν να θέλουν να βγουν μα ξανά να γυρνάνε,
τη δική σου τη σκέψη φέρνω και ηρεμώ…
Γιατί εσύ διαφέρεις , σε λένε Χριστίνα,
το δικό σου το βλέμμα πλημμυρίζει χαρά,
που δαμάζεις τον πόνο και ας παλεύεις με ‘κείνα
που τρομάζουν τους άλλους σ’ όνειρα εφιαλτικά…
*Αφιερωμένο σε μία αγωνίστρια ψυχούλα που καταφέρνει και δαμάζει όλα όσα τρομάζουν εμάς... αφιερωμένο από καρδιάς στη Χριστίνα!!! :)
-
μου αρέσει πολυ αυτο το ποιήμα, δεν ξέρω ίσως επειδή ειναι βιωματικό, ίσως επειδή ειναι ρομαντικό.
Και χρηαζόμαστε περισσότερους ρομαντικούς ποιητές ;)
-
Γεωργία είσαι ψυχούλα
μπράβο σου
-
Πολυ ωραιο το ποιημα σου, gkou...
-
Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά! Βέβαια τα μπράβο πάνε στην ψυχούλα που με ενέπνευσε και που της εύχομαι τα καλύτερα!!! :) :) :)
-
Μαρεσει το ποιημα γκου!!! Πολυ καλο μπραβο...!!!
-
Σε ευχαριστώ πολύ Πάνο, χαίρομαι που σου άρεσε! :)
-
Μπράβο σου. Πραγματικά.
-
Σε ευχαριστώ πολύ ! :)
-
Σαν ιδέα και σκέψη και λέξεις ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!
(στην τεχνική όμως θα μπορούσες ακόμα λίγο να το παλέψεις.............)
ΕΥΓΕ σου Γεωργία μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
Θανάση, έχεις δίκιο, η αλήθεια είναι ότι δεν έδωσα πολλή σημασία στην τεχνική. Το άφησα "να κυλήσει" όπως λέμε, εντελώς αυθόρμητα... Σε ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου! :)