Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: pimami στις 03/11/10, 09:55
-
κανείς δε φοβάται τη βροχή εδώ μέσα
έχουν τα μαχαίρια στα θηκάρια τους
διψασμένοι για αίμα
οι λερωμένες λεπίδες στάζουν σύννεφα κι
αστράφτουν κάπου κάπου στα βλέμματα των άλλων
Της νύχτας ο βραχνάς θαμμένος στους ντελβέδες φυτρώνει
για να καρπίσει άγουρα μεσημέρια
Ανακατεύονται οι ζωές σε κάθε ζαριά
νυχτώνει κάτω από τα πούλια
κι όσοι ψάχνουν για αστέρια κλείνουν τα μάτια τους
Έχει άλλη γεύση ο καφές
οι κουβέντες γιγαντώνουνται σε παίρνουν απ' το χέρι
και σε σπρώχνουν σα σαϊτα προς το ταβάνι
Σιωπή
Μπαίνει ο θεός στο καφενείο
στάζει τσίπουρο στις πληγές του κι ακουμπά καπνό
πάνω τους
Μια πληγή μεθυσμένη συγχωρά
Η λησμονιά του καπνού είναι σοφότερη
κι όλοι αρχίζουν να μιλούν
έτσι που να μη ξεχωρίζουν οι κουβέντες μεταξύ τους
να νομίζεις πως τρίζουν τα ντουβάρια
κι έπειτα γελάνε
κλαίνε
"Είδα το δάκρυ των τοίχων να στάζει στα κεφάλια μας"
Σιωπή
Οι άλλοι ξέρουν
πως την καλύτερη συντροφιά την κάνουν οι σκέψεις τους
στα ξύλα που καίγονται στο τζάκι
Θα τον αφήσουν να μεταλάβει
κι έπειτα να μαστορέψει στη ζαριά του την ιστορία που δεν είπε
ποτέ σε κανέναν
-
...οι λερωμένες λεπίδες στάζουν σύννεφα ....
...για να καρπίσει άγουρα μεσημέρια....
...στάζει τσίπουρο στις πληγές του κι ακουμπά καπνό
πάνω τους..........
....Η λησμονιά του καπνού είναι σοφότερη....
Τι να πω;
ΕΞΟΧΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!