Το Στέκι των Κιθαρωδών

Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: pimami στις 10/12/10, 10:29

Τίτλος: αναδυομένη
Αποστολή από: pimami στις 10/12/10, 10:29

δεν ξεχωρίζεις μεσ' στο πλήθος τη φωνή μου
μία σταγόνα στα ωκεάνια δεσμά της
επάνω σου είναι γαντζωμένη η απόδρασή μου
νερό στο σώμα που αναδύεται ακροβάτης

το χάδι του ήλιου που θα 'ρθει θα τη στεγνώσει
άσπρο αλάτι στο κορμί σου και σωπαίνει
γλύφεις το δέρμα σου, στο στόμα σου θα λιώσει
μιλάς και μέσα απ' τη φωνή σου ξαναβγαίνει. 

Τίτλος: Απ: αναδυομένη
Αποστολή από: ivikos στις 11/12/10, 10:00

......άσπρο αλάτι στο κορμί σου και σωπαίνει
γλύφεις το δέρμα σου, στο στόμα σου θα λιώσει
μιλάς και μέσα απ' τη φωνή σου ξαναβγαίνει.
 
Καλέ μου φίλε
ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ!!!!!!!!
 
Να είσαι πάντα καλά!!!!!!!!!!

Τίτλος: Απ: αναδυομένη
Αποστολή από: pimami στις 22/12/10, 11:30

κι εσύ να σαι καλά! η παράθεσή σου αποτελεί τη δεύτερη πράξη του μύθου που περιγράφω, η οποία μάλιστα δρα και λυτρωτικά, καταλυτικά θα έλεγα, αφού μιλώ αρχικά για μια φυλακή της οποίας τα δεσμά σπάνε εν τέλει με τον συγκεκριμένο τρόπο. Αυτή η καταλυτική της ιδιότητα λοιπόν, υποθέτω ή μαντεύω, πως λειτούργησε ώστε να παρατεθεί το απόσπασμα αυτό..
Ή είδες κάτι άλλο φίλε μου; Υπάρχει κάτι άλλο εκεί μέσα λοιπόν...


                                                                                 έτσι κουβέντα να κάνουμε...........!