Χείλια ακουμπησμένα στο πάτωμα,
μάτια φοβισμένα να με κοιτούν ορθάνοιχτα,
το ρολόι,τρεις τα χαράματα,
χέρια που πλυμμηρίζουν κλάματα,
Ζωή μου ήσουν τρια γράμματα,
μια λέξη με άηχο άκουσμα
-χρόνια πέρασαν κι μ'άφησαν κενή-
τώρα πια ζώ σε διαρκή φυγή.
Το πάτωμα κρύο σαν παγωμένο γυαλί
και εγώ να διασχίζω μεγάλη διαδρομή,
οι θεατές σε πλήρη σιωπή
Τι κι αν ήμουν ζωντανή;
Χρωματιστό πουλί,γεμάτο αγάπη και σιγή
μα τώρα ταξιδεύω σε άλλη γή
-γεμάτοι πλάνη,
το χέρι μου πάτησε με ευκολία την σκανδάλη.