Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: augo στις 10/04/11, 20:21
-
Τη νύχτα που λαμπίριζε χρυσάφια και πορφύρες
ένα σου δάκρυ κύλησε στο ρείθρο της αυγής,
έσκυψα και το μάζεψα να το φυλάν΄ οι Μοίρες
να μου το φέρνουν κέρασμα στα έγκατα της γης.
Εκεί που κρύβετ΄ ο τρελός ο ήλιος των ψιθύρων
απ΄ της καρδιάς το λίχνισμα στις πάνω γειτονιές,
εκεί που κρύβομαι κι εγώ, διαβάτης των ονείρων,
ήλιε μου πια μην στέκεσαι, μαζί μου έλα πιες.
Τη μέρα που ξημέρωσε απ΄ τα ριζά της θλίψης
στο σκοτεινό το πέρασμα που χύθηκε μπροστά,
σ΄ αγνάντεψα, σου φώναξα πριν φύγεις να μ΄ αλείψεις
με τα δικά μου δάκρυα, με δάκρυα ζεστά.
Στο φιλιατρό του Αχέροντα ο ήλιος ξεπροβάλλει
και δροσερή, λιοστάλαχτη χαϊδεύεις τη σιωπή,
αληθινή σαν σύννεφο, σαν φλόγα στο μαγκάλι
γυρεύω κι άλλο δάκρυ σου γι΄ αγάπη να μου πει.
-
μπράβο φιλε augo πολύ ωραίο!!!
-
Ωραιότατη γραφή , αναδύει άρωμα ρομαντισμού και μια αύρα μελαγχολίας . Άξιος !!!