Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: elian στις 27/10/11, 18:33
-
Ούτε κατάλαβα τα χρόνια πως περάσαν
πάλι αγγίζω τα στήθη σου λοιπόν.
Δε με φοβίζει πια το μαύρο χρώμα,
φτάνει που είσαι στο πλάι μου παρών.
Καιροί μας βρήκαν να καίνε τους καρπούς μας
δίχως κανείς μας να βλέπει τη φωτιά.
Νωπά τα δάκρυα που σβήσαν τη φωνή μας
κι εμείς αγνάντι να δίνουμε φιλιά.
Πίσω μου κοίταξα και σάστισα για λίγο,
το βλέμμα πάγωσε σαν είδα την πληγή.
Μέσα μου το ‘νιωσα εκείνο το μαχαίρι
κι ας ήταν στο τέλος κομμένη η σκηνή.
Γυάλινοι τοίχοι υψώθηκαν στον δρόμο
και εμείς κουνούσαμε μαντήλι στο παιδί.
Σιγά σιγά χαμήλωσες τα φώτα,
μονάχα άφησε την πόρτα ανοιχτή.
-
Ούτε κατάλαβα τα χρόνια πως περάσαν
[/size]πάλι αγγίζω τα στήθη σου λοιπόν.
[/size]Δε με φοβίζει πια το μαύρο χρώμα,
[/size]φτάνει που είσαι[/size] [/size]στο πλάι μου παρών.
[/size]
Καιροί μας βρήκαν να καίνε τους καρπούς μας
δίχως κανείς μας να βλέπει τη φωτιά.
Νωπά τα δάκρυα που σβήσαν τη φωνή μας
κι εμείς αγνάντι να δίνουμε φιλιά.
Πίσω μου κοίταξα και σάστισα για λίγο,
το βλέμμα πάγωσε σαν είδα την πληγή.
Μέσα μου το ‘νιωσα εκείνο το μαχαίρι
κι ας ήταν στο τέλος κομμένη η σκηνή.
Γυάλινοι τοίχοι υψώθηκαν στον δρόμο
και εμείς κουνούσαμε μαντήλι στο παιδί.
Σιγά σιγά χαμήλωσες τα φώτα,
μονάχα άφησε την πόρτα ανοιχτή.