Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ΧΩΡΙΑΤΗΣ στις 15/05/12, 17:47
-
'Οταν γεννιέται ο άνθρωπος,
αλλάζει χρώμα η μέρα,
ο πόνος γίνεται χαρά,
βγάζουν τα όνειρα φτερά
και οδηγούν πιο πέρα.
Όταν γεννιέται ο άνθρωπος,
φυτρώνει ένα λουλούδι,
κι ένας μικρός τραγουδιστής,
ένας μικρός τυμπανιστής
σκαρώνει ένα τραγούδι.
Όταν γεννιέται ο άνθρωπος,
σαν δέντρο που φυτρώνει,
το ντύνει ο ήλιος με φιλιά,
το παίρνει αγέρας αγκαλιά,
μα η πυρκαγιά το ζώνει.
Όταν γεννιέται ο άνθρωπος,
ο έρωτας γεννιέται,
φτιάχνει παιχνίδια ο καιρός,
επαναστάτης σκιερός
μες τη ζωή πετιέται.
Όταν γεννιέται ο άνθρωπος,
μετρούν αλλιώς οι χρόνοι,
έχει άλλο ήχο η σιωπή,
βγάζει άλλο φως η αστραπή
και άλλο λευκό το χιόνι.
Όταν γεννιέται ο άνθρωπος,
ο ουρανός ματώνει,
το αίμα τρέχει σαν βροχή,
και σαν αλλάζει η εποχή,
το δάκρυ ξεφαντώνει.
Όταν γεννιέται ο άνθρωπος,
ο θάνατος πεθαίνει,
χορεύει ο χρόνος σε γιορτή,
μα μια κατάρα δυνατή
στη γη πάντα θα μένει.
-
Πάρα πολύ καλό, όπως πάντα, αλλά αυτό είναι ένα βήμα πιο πέρα, μεστό μέσα στην απλότητά του.
Με το που διάβασα τις δύο πρώτες σειρές, αμέσως ο Παπάζογλου (ή μήπως ήταν ο Μάλαμας?) μέσα στο μυαλό μου άρχισε να σιγοτραγουδάει το υπόλοιπο.
Χίλια μπράβο!