Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: MACMISIAS στις 23/06/12, 03:59
-
Σε μια ντίσκο σ' άφησα το 80,
το 90 σε συνάντησα ξανά σε κάποιο κλάμπ.
2000 και μου'λεγες πως έχεις τα προσόντα,
να είσαι συ κι όχι η Ελένη, των μήντια η σταρ.
Και τώρα πια στα σαράντα,
με άδειο πορτοφόλι,σηκώνεις τη γροθιά,
στου Συντάγματος τα σκαλιά,
είσαι υπέρ ή κατά, Δεξιά γι 'Αριστερά;
Τον έχεις άχτι το θειό σου το Κώστα,
που σου'χε υποσχεθεί, πως θα σε βάλει σε δουλειά.
Έβαλε το ξάδελφό σου το λαπά
και το άχτι σου το βγάζεις,σ'αυτόν τώρα πια.
Το μεροκάματο δύσκολα πια βγαίνει,
σε έχουν πνίξει τα δανεικά,
στο καθρέφτη κυττάς τη μπογιά τη ξεβαμμένη
και λες "Πως φύγαν, τόσα χρόνια ξαφνικά";
Μιά επανάσταση μόνο σου απομένει,
να κυτταχτείς στον καθρέφτη γι ακόμα μιά φορά
και να φωνάξεις "Ήμουν μαλακισμένη",
μπας και βρεις έτσι την αρχαία σου μαγκιά.