Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ivikos στις 17/02/13, 01:55
-
Πάλευα με τις εμμονές σου
με τ’ ανεμούρια του χάρτη
μα έρχονταν οι Δαίμονές σου
και κάναν στ’ όνειρό σου πάρτι….
Φιλί, σαν δάγκωμα του Αστρίτη
μου έδινες για να ξεχάσω,
μα ψέματα του Ονειροκρίτη
μου ‘λεγαν, ότι θα σε χάσω…
Κι όταν οι αγάπες γίναν σκόνη
στην Αραπιά, και στο Μισίρι
είδα το κύμα να φουσκώνει,
και όλα να τα παρασύρει
Ενώ είχες άδεια τη φαρέτρα
κι έλεγες: «Τόσο θα μου λείψει…»
στων προαστίων σου τη πέτρα
το ραβασάκι σου, είχες κρύψει!!!!!
Πάλευα των καιρών το κρότο
στο βλέμμα σου το …μεστωμένο,
παίρνοντας το φιλί το πρώτο
σ’ ένα πεζούλι, ασβεστωμένο……
16.02.2013
-
Συμπαθέστατο ... πολύ ωραία η αίσθηση του ανεκπλήρωτου που του βγαίνει, φίλτατε Ivike ... :)
... το "στων προαστίων σου τη πέτρα" τόχασα ...
... προάστια εννοείς προάστια πόλης ; ... για δώσε 'κανα hint να το ξαναμαζέψουμε ... ;)
/Πέτροc 8)
-
σ' ευχαριστώ φίλε Πέτρτο
Ναι τα προάστια της πόλης εννοώ....
γιατί το 'χασες; στα προάστια δεν μπορεί να ξιφουλκήσει έρωτας και η συννενόηση να γίνεται με ραβασάκια κρυμμένα σε ένα σημείο; π.χ. μία πέτρα;;;;;;
και αμέσως από κάτω δεν διευκρινίζω ότι σε ένα πεζουλάκι ασβεστωμένο(που μπορεί να υπάρχει σε ένα προάστιο)έδωσαν το πρώτο τους φιλί;
βέβαια η οπτική γωνία του καθενός διαφέρει...αλλά η δική μου εικόνα που μεταφράστηκε σε αυτόν τον στίχο ήταν αυτή!!!!!!!!!
Να είσαι καλά φίλε μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!