| Γοργόνα θ’ άξιζε να ήσουνα πλωριά Όμως στεκόσουνα ακίνητη στην πρύμνη Της λησμονιάς διασχίζοντας τη γκρίζα λίμνη Για να περάσεις στην απέναντι μεριά Σαν άστρο έλαμπε της νιότης σου η χάρις Μα ήταν το βλέμμα σου απύθμενα θολό Σα να ντρεπόσουν που δεν είχες οβολό Όταν στον ζήτησε για ναύλο ο περατάρης Είχες στην όψη σου μια νοσταλγία πικρή Για την ηλιόλουστη που άφηνες πατρίδα Κουράγιο σού’ δινε μια τελευταία ελπίδα Να σε προσμένουν οι που αγάπησες νεκροί Μουντό, βαθύσκιωτο του τέλους το λιμάνι Πλημμυρισμένο με αδιατάραχτη σιωπή Κι ήταν απέραντα θλιμμένοι, σκυθρωποί Όσοι κοιτούσαν απ’ το αντίκρυ ανθρωπομάνι |