| Στάζει για χρόνια η μοναξιά απ’ το ταβάνι αδρές, κατάμαυρες σταγόνες, έχω μάθει πια να ξεχωρίζω τον ήχο τους όμοιο με φθινοπωρινή βροχή πάνω σε τσίγκο να διακρίνω τους θολούς ομόκεντρους κύκλους στη μικρή λιμνούλα της γαλήνης που διαταράσσεται, τα ίχνη στους τοίχους ίδια με πορεία σαλιγκαριού. Και βλέπω απαθής καταμεσίς του δωματίου σταγόνα τη σταγόνα να σχηματίζεται ο σταλαγμίτης που υψώνεται κατακόρυφα, γερή κολώνα για να στηρίζεται το οικοδόμημα της μοναξιάς |