| Θλιβερά γεννήματα του νου λέξεις ασήμαντες, γραμμένες υπό την έμπνευση καιρού αλλοτινού λέξεις δικές μου και συνάμα ξένες Τι άσχημες που κείνται στη σελίδα κάποιες νεκρές, άλλες ψυχορραγούν, καρτερικά προσμένοντας, χωρίς ελπίδα, τη λήθη και το θάνατο που δεν αργούν Σαν νοσταλγία απρόσκλητη με επισκεφτεί να ξεφυλλίσω τα τετράδια που κρύβουν παλιά ποιήματα που χρόνια έχουν θαφτεί μοιάζουν λευκώματα με εικόνες που με θλίβουν Και καταλήγουν κλειδωμένα σε ερμάρια ενός σπουδαίου παρελθόντος και τρανού απολιθώματα, σκέψεων λαμπρών απομεινάρια θλιμμένα, θλιβερά γεννήματα του νου |