Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: stihoplokos στις 12/02/14, 14:48
-
Αν η ζωή ήταν όνειρο,
θα ήμουν ο εφιάλτης,
όσων μπορούν να κοιμηθούν
ενώ έχουν αδικήσει.
Αν η ζωή ήταν νησί,
θα ήμουνα το κύμα,
που το θωπεύει συνεχώς,
γλυκά να αναριγάει.
Αν η ζωή ήταν η Εδέμ,
θα ήμουνα το μήλο,
που παρασέρνει τους αγνούς,
με δόλο,να αμαρτήσουν.
Αν η ζωή ήταν θέατρο,
θα ήμουν ο κομπάρσος,
που φευγαλέα πέρασε
απ' τη σκηνή κι εχάθη.
Αν η ζωή ήταν ρεβεγιόν,
θα ήμουν ο επισκέπτης,
που απρόσκλητος εφάνηκε,
κλεφτά να διασκεδάσει.
Αν η ζωή ήταν η Γη,
θα ήμουν το φεγγάρι,
που μοναχό απόμεινε
μεσ' σε χιλιάδες άστρα.
Αν η ζωή ήταν θάλασσα,
θα ήμουν το ναυάγιο,
που στον πυθμένα πάτωσε
και στοίχειωσε στα βάθη.
Αν η ζωή ήταν σύννεφο,
θα ήμουν η σταγόνα,
που δεν μπορεί να κρατηθεί
κι απελπισμένη πέφτει.
Αν η ζωή ήταν παιδί,
θα ήμουν το παιχνίδι,
που δεν μπορεί να αποχτηθεί
και πάντα αποζητιέται.
Αν η ζωή ήταν σπιτικό,
θα ήμουνα η σκόνη,
που ανεπιθύμητη γυρνά
κι ενώ τη διώχνουν μένει.
Αν η ζωή ήταν καημός,
θα ήμουν το μοιρολόι,
που δεν μπορεί να ειπωθεί
απ'τους χαροκαμένους.
Αν η ζωή ήταν ποίημα,
θα ήμουνα ο στίχος,
που δεν μπορεί να ταιριαστεί
γιατί δεν έχει ρίμα.
Αν η ζωή ήταν φυλακή,
θα ήμουν ο ισοβίτης,
που ανήσυχος παιδεύεται
να σώσει την ψυχή του.
Μα η ζωή είν' η ζωή
και πρέπει να τη ζήσω.
Να τη ρουφήξω,να την πιώ,
ώσπου να ξεψυχήσω...