Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: stihoplokos στις 04/04/14, 03:27
-
Ολημερίς κι ολονυχτίς
αγώνας ιδρωμένος,
για καταδικασμένους.
Πλημμυρισμένοι από κενό,
αλάθητοι, μοιραίοι,
τις χίμαιρες γυρεύουν.
Όλο να φτάσουν πιό ψηλά,
όλο να κατακτήσουν,
τα ξένα, τα δικά τους.
Ξοπίσω τους οι δουλικοί,
βουβοί,αγκομαχώντας,
τις εντολές προσμένουν.
Μην τους στερέψει ο Πακτωλός
κι αδειάσει το ''στομάχι'',
ως άδειασε η ψυχή τους.
Τριγύρω, η Φύση χαρωπή.
Τούτα δεν την αγγίζουν,
τα μαύρα,τα μικρά τους.
Οι μαργαρίτες οι λευκές,
ορθάνοιχτες,ανθούσες,
να χαίρονται που υπάρχουν.
Βλασταίνουν πράσινες καρδιές,
πολύχρωμα κεφάλια,
να βλέπουν οι ''χαμένοι''
και να θυμούνται πως μπορούν,
σαν τότε στα μικράτα,
να αγνίζονται με λίγα.
-
Μακάρι να μην την άγγιζαν όσο πρέπει. Το πρέπει είναι ισορροπία και μέτρο. Κατά τ'άλλα η φύση, όπως και οι καιροί, όλες τις εποχές έχουν τους επαναστάτες τους, απλά ο απρίλης είναι ο πιο επαναστατικός. Αν κοιτάξεις στα μεγάλα κέντρα και όχι μόνο....θα δεις πόσο έχει χαθεί το μέτρο και η ισορροπία. Σε μέρη, Απρίλης πένθιμος σε κάσα, πολλές φορές περίτεχνη, τέχνης περίσσιας, δολοφονικής. Έτσι που βάζουμε τη ζωή κάτω από μάρμαρα, εκεί θα καταλήξουμε και εμείς με τα λουλούδια σε δοχείο.
-
Γειά σου Xolidohe.Μιά μικρή...διόρθωση.Το ρήμα είναι ''αγνίζονται'',όχι αγγίζονται.Νάσαι καλά.